Nga Aurel Plasari
Atë të përlotjes e përjetoj si sektorin më të neveritshëm të propagandës. Jo vetëm për afganët, siç e solli rasti. Propagandë përlotjeje me foto, të shkrepura prej fotografësh “të specializuar”, që ndjellin trishtim, pikëllim dhe, më në fund, lot. Intervista në të cilat intervistuesi i di përgjigjet më mirë se i intervistuari. E ka bërë shkollë Perëndimi këtë sektor propagande, pa vënë re që gati po fshik kufijtë e palaçollëkut, si me foton te “La Stampa” të një cuce në Kabul me qenin ndër krahë e me thirrjen: “Shpëtoni stafin tim dhe qentë dhe macet nga ferri i Kabulit!”. Të gjitha për t’u mëshuar sentimenteve të një kategorie të madhe konsumatorësh, tanimë të dobësuar e të ligështuar, të qytetërimit perëndimor.
Çfarë kuptimi ka të pretendosh lirinë dhe demokracinë pa luftuar për to? E pakta pa u mbrojtur? Me fjalë të tjera, të kërkosh ato çfarë vetë Perëndimi, ai i dikurshmi e i vërteti, i ka fituar me gjak?
Për ata që mund të bëjnë sikur nuk kuptojnë: vetë amerikanët e veriut kanë luftuar shtatë vite për t’u çliruar nga Britania e Madhe dhe në shek. XIX kanë bërë një luftë civile të vrazhdë duke u vrarë shoq me shoq. Italia ka bërë tri luftëra për pavarësinë. Franca një revolucion sa për dhjetë luftëra plus një luftë civile historike. Britania e Madhe një revolucion dhe një luftë civile. Spanja gjashtë vite luftë për pavarësi dhe në shek. XX katër vite luftë civile. Pothuaj të gjithë kështu. Për të mos llogaritur sesi luftuan popujt gjatë Luftës së Dytë Botërore. Etj. Dhe përmenda vetëm luftërat e mëdha.
