Komedia e re hit e Netflix “The Chair” zbukurohet në klishe të caktuara të jetës universitare-ndërtesa gotike, dërrasa druri, antikë të vjetër që nuk dinë të përdorin një fotokopjues, dhe, natyrisht, një marrëdhënie të paqartë midis një profesori dhe një student: Bill është një profesor karizmatik anglez i cili është në një bisht pas vdekjes së gruas së tij, dhe Dafna është një student i letërsisë, i cili është i dëshpëruar për të hyrë në klasën e Bill. Ajo i jep atij një udhëtim; ata citojnë T.S. Eliot me njëri -tjetrin; ai nënshkruan një kopje të librit të tij për të; ajo i bën atij një byrek. Ne mendojmë se e dimë se ku po shkon kjo, sepse e kemi parë shumë herë më parë: në “Zgjedhjet” (1999), “Kallamari dhe balena” (2005) dhe “Elegji” (2008), bazuar në Filip Roth romani “Kafsha që po vdes” – për të marrë vetëm disa shembuj të fundit. “Karrigia” përfundimisht i tejkalon pritjet tona në një mënyrë komike dhe prekëse. Mos bëni seks me mua, Dafna në fakt i thotë Billit: Më mëso.
Magjepsja kulturore me çështjet e profesorit-student duket se është rritur në hap me politikat që i kufizojnë ato. (“Kini kujdes,” dekani paralajmëron Billin në “Kryetari.” “Ky departament është varur nga një fije.”) Politikat që ndalojnë seksin profesor-student-“politikat e marrëdhënieve konsensuale” siç njihen zakonisht-tani janë të zakonshme në Shtetet e Bashkuara. Një studim i vitit 2014 zbuloi se 84 përqind e universiteteve amerikane të anketuara kishin disa ndalime në marrëdhëniet profesor-student. Në vitin 2010, Yale forcoi kufizimet e saj: Më parë, ai kishte ndaluar marrëdhëniet midis profesorëve dhe studentëve të cilët ata i mbikëqyrnin (ose ka të ngjarë të mbikëqyrnin), por tani ajo vendos një ndalim të përgjithshëm për të gjitha marrëdhëniet midis fakultetit dhe studentëve. Shumë universitete të tjera, përfshirë Harvard, Stanford, Columbia dhe Duke, ndoqën lëvizjen drejt ndalimeve më të rrepta, të gjithanshme.
Universitetet amerikane filluan të rregullojnë seksin student-mësues në vitet 1980. Ky ndryshim ishte një rezultat i fushatës feministe kundër ngacmimit seksual që filloi në vitet 1970, e cila kërkonte të vërtetonte se përparimet e padëshiruara seksuale në vendin e punës ishin një formë diskriminimi “në bazë të seksit”, dhe për këtë arsye ishin një shkelje e Titullit VII të Aktit për të Drejtat Civile. Përparimet seksuale “të padëshiruara” duket se nuk përfshijnë marrëdhënie konsensuale. Por në Bankën e Kursimeve Meritor kundër Vinson (1986), Gjykata Supreme e SHBA vendosi që aktet e seksit me sa duket konsensual, kur përfshijnë palë të shënuara nga një diferencë e konsiderueshme e fuqisë, në fakt mund të jenë raste të ngacmimit. Mechelle Vinson ishte një grua e re me ngjyrë, e cila tha se i ishte nënshtruar presionit të vazhdueshëm për të bërë seks me shefin e saj, sepse kishte frikë se do të pushohej nga puna. Pëlqimi i Vinson për seks, vuri në dukje gjykata, nuk do të thoshte se sulmet seksuale të shefit të saj ishin të mirëpritura, nëse pëlqimi i saj ishte siguruar me detyrim.
Universitetet kuptuan se tani ishte e mundur të argumentohej, me të njëjtën logjikë, se profesorët po ngacmonin seksualisht studentët me të cilët ishin (me sa duket konsensualisht) të përfshirë. Nxënësit mund të jenë dakord me marrëdhënie të tilla nga frika – për një notë të keqe, rekomandim jo të qartë ose më keq. Si rezultat, shumë universitete zgjeruan politikat e tyre të ngacmimit seksual për të kufizuar marrëdhëniet mesa duket konsensuale profesor-student.
Megjithë origjinën e ndalimeve në aktivizmin feminist, disa feministe në atë kohë i denoncuan këto ndalime si një tradhti ndaj parimeve të tyre. Ata mohuan se gratë studente mund të jepnin pëlqimin për seks me profesorët e tyre, argumentuan ata, ishte infantilizues dhe moralizues. A nuk ishin gratë studente të universitetit të rritura? A nuk kishin të drejtë të bënin seks me kë të donin? A nuk kanë luajtur politika të tilla në dorën e së djathtës fetare, e cila ishte shumë e prirur për të kontrolluar jetën seksuale të grave?
Por në dy dekadat e fundit këto argumente kanë qenë më pak të spikatura dhe ndalimet gjithëpërfshirëse në marrëdhëniet mësues-student kanë pasur pak kundërshtime nga feministet. Kjo është në përputhje me një ankth të thelluar feminist nëse nuk është i mundur pëlqimi i vërtetë kur seksi shënohet nga një çekuilibër i fuqisë. Feministet e lëvizjes #MeToo janë mbështetur në këtë nocion jo vetëm për të dënuar veprimet grabitqare të Harvey Weinstein, por edhe për të shpjeguar se çfarë nuk shkon me rastet më ngjitëse: Aziz Ansari dhe “data e shkuar keq”, burra të moshës së mesme që datojnë 18 vjeç -vjeçarët, një president amerikan që bën seks me një praktikante.
Në shumë mënyra fokusi bashkëkohor në pëlqimin është një fitore. Historikisht, sulmi seksual nuk u përcaktua nga mungesa e pëlqimit, por nga prania e forcës, që do të thoshte se gratë e panumërta që u ngrinë nga frika ose zgjodhën të nënshtrohen në vend që të përballen me alternativën, nuk përdhunohen, ligjërisht. Por vitet e fundit interesi ynë për pëlqimin është bërë me një mendje. Zakoni për të parë të gjitha llojet e seksit shfrytëzues, rrëqethës ose shqetësues vetëm përmes lenteve të pëlqimit na ka lënë të paaftë të flasim, në shumë situata, për atë që po shkon vërtet keq.
Problemi, mendoj, me shumë marrëdhënie mësues-nxënës nuk është se ato nuk përfshijnë pëlqimin-apo edhe dashurinë e vërtetë romantike. Ndonjëherë, pa dyshim, studentët bien dakord të bëjnë seks me profesorët e tyre, siç tha Mechelle Vinson që bëri me shefin e saj, sepse ata kanë frikë se çfarë do të ndodhë nëse nuk e bëjnë. Por ka edhe shumë studentë që pajtohen për seks me profesorët e tyre nga dëshira e vërtetë. Siç na pëlqen të na kujtojnë mbrojtësit e marrëdhënieve mësues-student, shumë profesorë janë martuar me ish-studentë (sikur të ishim në një komedi Shekspiriane, ku gjithçka që përfundon në martesë përfundon mirë). Pyetja, dua të sugjeroj, nuk është nëse pëlqimi i vërtetë apo dashuria “e vërtetë” romantike është e mundur midis mësuesve dhe studentëve. Përkundrazi, është nëse, kur profesorët flenë ose takohen me studentët e tyre, mësimi i vërtetë është i mundur.
Mësuesit, si mësues, kuptojnë se si të bëjnë gjëra të caktuara; studentët, si studentë, duan të kuptojnë se si t’i bëjnë të njëjtat gjëra. Premtimi i heshtur i klasës është se mësuesi do të punojë për t’i dhënë studentit disa nga njohuritë dhe të kuptuarit e tij. Në rastin më të mirë, marrëdhënia mësues-nxënës ngjall tek studenti një dëshirë të fortë, një ndjenjë entuziazmi të entuziazmuar. Kjo dëshirë është gjaku i klasës dhe është detyrë e mësuesit ta ushqejë dhe ta drejtojë drejt objektit të saj të duhur: të mësuarit. Mësuesi që lejon dëshirën e studentit të tij të vendoset mbi të si një objekt, ose mësuesi që e bën veten në mënyrë aktive objekt i dëshirës së saj, ka dështuar në rolin e tij si mësues.
Unë i kam përdorur këto përemra – “ai” për profesorin, “ajo” për studentin – qëllimisht. Për ta bërë të qartë: Nuk është më pak dështim i një mësimdhënieje të mirë – atë që unë do ta quaja “dështim pedagogjik” – që një grua profesoresh të flejë me studentët e saj, meshkuj apo femra, ose që një profesor meshkuj të flejë me një student mashkull. E njëjta gjë vlen edhe për profesorët jo -binarë dhe studentët jo -binarë. Në të gjitha këto raste, do të sugjeroja, mësuesi tradhton qëllimin e klasës. Por çdo argumenti në lidhje me seksin konsensual mësues-student humbet diçka vendimtare nëse nuk vëren se këto marrëdhënie zakonisht përfshijnë profesorë meshkuj që flenë me studente gra. Në shumicën e rasteve, dështimi i profesorit nuk është vetëm një dështim për të përcjellë dëshirën e studentit drejt objektit të tij të duhur. Alsoshtë gjithashtu një dështim për të rezistuar duke përfituar nga fakti që gratë socializohen në një mënyrë të veçantë nën patriarkatizmin – domethënë, në një mënyrë që përforcon patriarkatin.
Shkrimtarja feministe Regina Barreca, duke folur me gratë profesore, pyet: “Në çfarë momenti … erdhi momenti për secilën prej nesh kur kuptuam se donim të ishim mësues, dhe jo të flinim me mësuesen?” Pika e Barreca është se studentët gra priren të interpretojnë ndjenjat e ngjallura prej tyre nga profesorët e tyre si ndjenjë dëshire për profesorin. Studentët meshkuj, ndërkohë, priren të interpretojnë ndjenjat e tyre ndaj profesorëve meshkuj ashtu siç janë socializuar për të bërë: si një dëshirë për të qenë si ata.
Adrienne Rich, në një leksion që mbajti në vitin 1978, foli për atë që ajo e quajti “koncept mashtrues” të “bashkëedukimit”: “sepse gratë dhe burrat janë ulur në të njëjtat klasa, dëgjojnë të njëjtat ligjërata, lexojnë të njëjtat libra, performojnë të njëjtat eksperimente laboratorike, ata po marrin një arsim të barabartë. ” Për gratë, vuri në dukje zonja Rich, mos hyni ose mos ekzistoni në klasë në kushte të barabarta me burrat. Supozohet se janë më pak të aftë intelektualisht, inkurajohen të marrin më pak rreziqe dhe të jenë më pak ambiciozë, kanë më pak mentorim, shoqërohen për ta marrë veten më pak seriozisht, u thuhet se dëshmia e mendjes është përgjegjësi seksuale dhe se vetëvlerësimi i tyre varet nga kapaciteti i tyre për të tërhequr vëmendjen seksuale të meshkujve.
Sa ka ndryshuar kjo në dekadat ndërhyrëse? Itshtë e vërtetë që brezi i sotëm i moshës kolegj ka, në shumë mënyra, një marrëdhënie më të zgjeruar me gjininë dhe seksin. Por ato mundësi disidente po marrin formë në sfondin e pritjeve ende të ngurta gjinore-një kuptim i nënkuptuar, shpesh i brendshëm, i asaj për të cilën janë vajzat dhe djemtë, gratë dhe burrat. Pra, edhe tani, ndryshimi midis grave dhe burrave në atë se sa ka gjasa që ata t’i shohin mësuesit e tyre si modele dhe jo si partnerë seksualë, nuk është efekti i një ndryshimi natyror në prirje. Shtë rezultat i mënyrës sesi ata janë rritur për të qenë në botë. Shumë marrëdhënie profesor-student riprodhojnë dinamikën gjinore me të cilën ushqehen, duke u siguruar që përfitimet e arsimit nuk do të përftohen në mënyrë të barabartë për burrat dhe gratë.
Nëse është kështu, ekziston një rast që edhe marrëdhëniet e vërteta konsensuale profesor-student, edhe pse nuk janë raste të ngacmimit seksual, mund të përbëjnë diskriminim seksual, të jashtëligjshëm nga Titulli IX i Amendamenteve të Edukimit të vitit 1972. Sipas kuptimit ligjor konvencional, diskriminimi “Në bazë të seksit” përfshin trajtimin e grave dhe burrave në mënyra të ndryshme. Arlyshtë e qartë se profesori mashkull i cili ka marrëdhënie seksuale vetëm me gratë studente e bën këtë. Biseksualiteti paraqet një problem për këtë kuptim të diskriminimit gjinor. (A mund të jetë diskriminim gjinor nëse një shef godet vartësit e tij femra dhe meshkuj?) Kjo është një arsye për të favorizuar një mirëkuptim alternativ, ndonjëherë të thirrur nga gjykatat, se çfarë do të thotë të diskriminosh “në bazë të seksit”. Për Catharine MacKinnon, Lin Farley dhe pionierë të tjerë feministë të teorisë së ngacmimit seksual, thelbi i diskriminimit seksual nuk qëndron në trajtimin diferencial, por në trajtimin që riprodhon pabarazinë. Merrni shefin që godet sekretaren e tij, një grua. Problemi nuk është se shefi nuk godet edhe të miturit e tij, por që përparimet e tij të padëshiruara seksuale, siç thotë zonja MacKinnon, “shprehin dhe përforcojnë pabarazinë shoqërore të grave ndaj burrave”. E njëjta gjë, mendoj, mund të thuhet për disa marrëdhënie konsensuale profesor-student.
Të thuash që një rast mund të bëhet nuk do të thotë se ne duhet ta bëjmë atë domosdoshmërisht. Në Shtetet e Bashkuara veçanërisht, feministet shpesh kanë arritur tek ligji si një instrument i transformimit shoqëror. Aftësia e grave, sot, për të paditur punëdhënësit që strehojnë shefa abuzues, ose për të raportuar partnerët vendas në polici, është rezultat i mobilizimit feminist të ligjit në shërbim të drejtësisë gjinore. Por ai mobilizim ndonjëherë ka pasur pasoja të padëshiruara dhe shqetësuese.
Merrni parasysh ligjet e detyrueshme të arrestimit, të cilat kërkojnë që policia të arrestojë sa herë që dyshon për një akt dhune në familje. Siç parashikuan shumë feministe zezake dhe latine në vitet 1980, kur këto politika filluan të zbatoheshin, ligje të tilla rritën incidencën e dhunës në familje kundër gra me ngjyrë; studime të shumta kanë treguar se dhuna hakmarrëse pas arrestimit lidhet me varfërinë, papunësinë dhe përdorimin e drogës dhe alkoolit – faktorë që prekin në mënyrë disproporcionale komunitetet zezake dhe latino. Në të vërtetë, papunësia e meshkujve është e lidhur me dhunën në familje kundër grave në të gjithë botën. Por gratë e varfra të abuzuara, si rregull, nuk mund t’i drejtohen shtetit për të punësuar partnerët e tyre, ose për paratë që do t’u duheshin në mënyrë që të mund t’i linin ato. Në vend të kësaj, ata mund të kërkojnë vetëm që partnerët e tyre të mbyllen, gjë që shumë prej tyre kuptohet se hezitojnë ta bëjnë. Ligjet e detyrueshme të arrestimit kanë lindur nga një shqetësim për sigurinë e grave. Por ato ndonjëherë kanë pasur efektin e përkeqësimit të grave të margjinalizuara, dhe kanë shërbyer si një mbulesë për kushtet e thella – varfërinë dhe saktësinë – që i bëjnë grupet e caktuara të grave veçanërisht të prekshme nga dhuna.
Ligji ka kufijtë e tij edhe në kampus. Zyra për të Drejtat Civile, e cila administron Titullin IX, nuk publikon statistika racore për pretendimet për shkelje të Titullit IX. Titulli IX kërkon që shkollat të caktojnë oficerë për të mbrojtur nxënësit nga diskriminimi në bazë të gjinisë, por jo nga diskriminimi në bazë të racës, seksualitetit, statusit të emigracionit ose klasës. Kështu, për sa i përket ligjit të Titullit IX, nuk është shqetësim që, të paktën dy vitet e fundit akademike, pakica e vogël e studentëve të Zi në Universitetin Colgate, kolegji elitar i arteve liberale në pjesën veriore të Nju Jorkut, të jenë shënjestruar në mënyrë disproporcionale për ankesat për shkelje seksuale; dhe, si një çështje ligjore, nuk mbahen shënime se ku tjetër mund të ndodhë kjo.
Duke pasur parasysh mungesën e të dhënave, ne nuk mund ta dimë me siguri se Titulli IX prek në mënyrë disproporcionale grupet e margjinalizuara, por ka arsye të mirë për të menduar se mund të ndodhë. Janet Halley, një profesoreshë e drejtësisë në Harvard, ka kaluar vite duke dokumentuar kostot e padukshme të politikave të ngacmimit seksual në kampus, duke përfshirë akuzat që synojnë padrejtësisht burrat me ngjyrë, emigrantët pa dokumente dhe L.G.B.T.Q. nxënësit. “Si mund të kujdeset e majta për këta njerëz kur korniza është burgosje masive, imigrim ose trans-pozitivitet,” ka pyetur ajo, “dhe refuzon në mënyrë aktive mbrojtjen e drejtësisë për ta sipas Titullit IX?”
Pra, ne duhet të pyesim: A do ta bënte ligjërisht njohja e marrëdhënieve konsensuale fakultet-student si diskriminuese gjinore që kampuset të ishin më të drejta për të gjitha gratë, për njerëzit e çuditshëm, për emigrantët, për të punësuarit në mënyrë të pasigurt, për njerëzit me ngjyrë? Apo kjo do të sillte me vete pasoja të padëshiruara, që do të vuanin nga disa prej njerëzve tashmë më të margjinalizuar në universitetet tona? Në një kontekst në të cilin gjithnjë e më shumë puna akademike kryhet nga ndihmësit me pagesë të ulët dhe pa siguri pune, cilët mësues të universitetit mund të presim që të jenë në shënjestër të një ndryshimi të tillë ligjor? A mund të përdoret një ndryshim i tillë për të minuar lirinë akademike? Dhe a do të përfundonin më mirë të rinjtë, zakonisht gra, të përfshirë në marrëdhënie konsensuale me profesorët e tyre?
Duke marrë parasysh këto pyetje, është ndoshta udhëzuese të kthehemi në një nga ato pak raste kur gjykatave amerikane u është kërkuar të vendosin nëse marrëdhëniet fakultet-student mund të penalizohen: një rast i vitit 1984 i quajtur Naragon kundër Wharton. Kristine Naragon, një instruktore studente e diplomuar në Universitetin Shtetëror të Luizianës (L.S.U.) kishte një marrëdhënie romantike me një studente të moshës 17-vjeçare-gjithashtu një grua-të cilës ajo nuk po i mësonte. Në atë kohë, L.S.U. nuk kishte një ndalim për marrëdhëniet fakultet-student, por shkolla vendosi të mos rinovonte detyrat mësimore të zonjës Naragon pasi prindërit e studentit të parë kërkuan që administrata të ndërhynte. Ndërkohë, L.S.U. nuk pranoi të sanksionojë një profesor mashkull në departamentin e zonjës Naragon, i cili kishte një lidhje të drejtpërdrejtë me një grua universitare, punën e së cilës ai kishte përgjegjësinë e notave. Gjykata vendosi në favor të L.S.U., duke gjetur se duke ndëshkuar zonjën Naragon por jo profesorin mashkull, shkolla nuk ishte motivuar nga homofobia.
Asnjë nga këto nuk do të thotë se ne nuk mund ta përdorim ligjin, dhe Titullin IX në mënyrë specifike, për t’i bërë kampuset universitare më të barabarta. Por rekomandohet kujdes. Nuk mjafton që ne të mendojmë se çfarë, në parim, ligji duhet të thotë; ne gjithashtu duhet të mendojmë se çfarë, në praktikë, do të përdoret ligji për të bërë dhe kundër kujt. Ligji është një mjet i fuqishëm, por gjithashtu mund të jetë i hapur. Gjithashtu nuk është mjeti i vetëm në dispozicion.
Në vend që të shikojnë drejtësinë, profesorët mund të shikojnë veten. Studentët e diplomuar priren të mos marrin shumë udhëzime se si të japin mësim – aq më pak se si të negociojnë ndjenjat e forta (të dëshirës dhe gëzimit, por edhe të zemërimit, zhgënjimit dhe zhgënjimit) që mund të ngarkojnë klasën. Po kështu, ne rrallë diskutojmë se çfarë të bëjmë në lidhje me faktin që jep mësim
Nevoja për një diskutim të tillë njihet diku tjetër. Terapistët mësohen të parashikojnë dhe negociojnë faktin që pacientët e tyre shpesh do të zhvillojnë ndjenja për ta – atë që Frojdi e quajti “transferim”. Ata mësohen se duhet t’i shfrytëzojnë ato ndjenja dhe t’i drejtojnë drejt qëllimit terapeutik-mirëqenies së pacientit-në vend që t’u përgjigjen atyre ndjenjave në natyrë. Në të kundërt, diskutimet për etikën në klasë zakonisht kufizohen në trajnimin e detyrueshëm të ngacmimit seksual, të vendosur nga administratorët të shqetësuar për të shmangur paditë. Nuk është për t’u habitur, një trajnim i tillë nga lart poshtë flet rrallë për specifikat e mësimdhënies: dinamikën, rreziqet dhe përgjegjësitë e veçanta të klasës. Çfarë do të ishte në vend që profesorët të mendonin për atë që ne, si mësues, u kemi borxh studentëve tanë, si studentë? Si mund të krijojmë një etikë seksuale të pedagogjisë?
Ibegan shkroi një version të kësaj eseje në 2012, pesë vjet pasi kisha mbaruar studimet universitare në Yale, dhe dy vjet pasi Yale zbatoi ndalimin e saj të përgjithshëm për seksin midis një anëtari të fakultetit dhe një studenti universitar. Unë atëherë isha student i diplomuar në filozofi, një disiplinë në të cilën të dy akuzat për ngacmim seksual dhe marrëdhëniet konsensuale fakultet-student janë të zakonshme. Unë u mahnita nga fakti se sa i kufizuar ishte mendimi i filozofëve në pyetjen nëse profesorët duhet të bëjnë seks me studentët e tyre. Si mund të mendonin të njëjtët njerëz që ishin mësuar të luftonin me etikën e eugjenikës dhe torturës (çështjet që mund të kishit imagjinuar se ishin më të qarta) se gjithçka që mund të thuhej për seksin profesor-student ishte se ishte mirë nëse ishte konsensual?
Si student i diplomuar, doja t’u shpjegoja burrave në disiplinën time, siç jam përpjekur të shpjegoj këtu, se mungesa e pëlqimit nuk është treguesi i vetëm i seksit problematik; që një praktikë konsensuale mund të jetë gjithashtu sistematikisht e dëmshme; që marrëdhënia pedagogjike vjen me përgjegjësi të caktuara përtej atyre që i kemi borxh njëri -tjetrit si persona. Doja t’u shpjegoja atyre se ishte pikërisht sepse pedagogjia mund të jetë një përvojë erotike që është e dëmshme ta seksualizosh atë. Doja të shpjegoja se përmbajtja nga të bërit seks me studentët e tyre nuk ishte e njëjtë me trajtimin e studentëve si fëmijë.
Tani që jam profesor, rrëfej se disa nga këto argumente nuk më kapin në mënyrën si dikur. Jo sepse mendoj se ata janë të gabuar – unë ende mendoj se ata kanë të drejtë – por sepse nuk i konsideroj më të jenë, në një kuptim, të domosdoshëm. Si mësues, unë shoh që studentët e mi universitarë, dhe në disa raste studentët e mi të diplomuar, me gjithë pjekurinë, inteligjencën dhe vetëdrejtimin e tyre, janë, në një kuptim të rëndësishëm, ende fëmijë. Unë nuk e them këtë si një pretendim për statusin e tyre juridik ose njohës ose moral. Ata janë krejtësisht të aftë për pëlqim dhe kanë të drejtë të përcaktojnë rrjedhën e jetës së tyre, ashtu si unë kam të drejtë të përcaktoj rrjedhën time. Unë thjesht dua të them që studentët e mi janë shumë të rinj.
Nuk e dija, kur isha në vendin e tyre, sa i ri isha dhe sa i ri duhet të isha dukur edhe për ata profesorë që ishin aq të sjellshëm sa të më trajtonin si intelektuali i plotë që mendoja se isha. Ka shumë njerëz të moshës së studentëve të mi, shumica e të cilëve nuk janë në universitet dhe nuk do të jenë kurrë, të cilët janë të rritur në mënyra që studentët e mi thjesht nuk janë. Rinia e studentëve të mi ka të bëjë shumë me llojin e institucioneve në të cilat kam mësuar, të mbushur me llojin e të rinjve që janë lejuar, për shkak të klasës dhe racës së tyre, të qëndrojnë të rinj, edhe ashtu siç kanë bërë shumë nga bashkëmoshatarët e tyre kërkohet që të rritet shumë shpejt. Rinia e studentëve të mi, të diplomuar dhe të diplomuar, ka shumë të bëjë gjithashtu me hapësirën e veçantë liminal në të cilën ata, si studentë, ekzistojnë. Jetët e tyre janë intensive, kaotike, emocionuese: të hapura dhe kryesisht ende të paformuara.
Në javën time të parë si profesor i ri, ndoqa një darkë me anëtarët e fakultetit dhe studentët e diplomuar në departamentin tim. Isha më afër moshës me studentët e klasës se sa me shumicën e anëtarëve të fakultetit dhe mbaj mend të ndihesha i qetë dhe i lumtur në shoqërinë e tyre. Pas darkës, vera ende nuk kishte mbaruar, të gjithë gumëzhinin, një profesor i lartë më tha se po e quante një natë. Duke parë dy studentë të diplomuar duke hipur nëpër tryezë, ai qeshi: “Kur ata fillojnë të ulen mbi njëri -tjetrin, mendoj se është koha për të shkuar në shtëpi.” Ai kishte të drejtë, dhe unë e ndoqa atë jashtë, duke i lënë studentët e mi të vazhdonin me të.
**Amia Srinivasan është profesoreshë e filozofisë në Universitetin e Oksfordit. Kjo ese është përshtatur nga libri i saj i ardhshëm, “E drejta për seks”.
