Nga Luçiano Boçi
Ka një përpjekje të shfrenuar për t’i ndarë anëtarët e PD sot apo drejtuesit e saj ndër vite, në proamerikanë dhe në anti. Investuesit politikë shqiptarë të kësaj teze, spekulojnë me një akt diplomatiko-politik, me të drejtën ligjore të atakimit, i cili i drejtohet një personi (Berishës) pavarësisht përfaqësimit dhe vendit që mund të zerë ai në hierarkinë politike.
Sipas tyre, distanca ndaj këtij “mallkimi” afekton jo vetëm njerëzit që kërkojnë e mbështesin sot një proces normal zgjedhor legjitim të inspiruar nga anëtarësia e mbartësi i non-grata-s, por dhe forcën politike ku aderon, nëse e mban atë në gjirin e saj.
Retorika banale shkon deri aty sa këtë sjellje ta tundin si vërtetim dashurie ndaj SHBA-ve dhe si një kartabiankë e cila i siguron ose jo të drejtën atyre, për të qenë ata ndërmjetësit e dashurisë për vetë SHBA-në. Shkojnë deri ne etiketime të tilla fantazmagorike me terma “bandë” apo “organizatë” antiamerikane, duke krijuar tymnajën e një ndjenje dhe realiteti që nuk ekziston.
Shpërndajnë profecira antike të një “armiqësie” hipotetike që do shfaqet në horizont me përmasa shkatërruese për PD, nëse ndodh “gjëma”, por që ekziston vetëm në kokat e tyre.
Spekulohet me një marrëdhënie tashmë solide, joartificiale e as momentale, me partnerin tonë kryesor dhe mbështetësin e disafishtë të vendit, SHBA-në.
E gjitha kjo bëhet për arrivizëm politik, me një kosto të pallogaritshme dhe një verbëri ulëritëse.
Sepse po vendosin përdhunshëm një pikëpyetje që kurrë nuk ka ekzistuar së paku në këto vite demokraci.
Pikëpyetjen e mirënjohjes për Amerikën.
E një tentativë e tillë është e rrezikshme dhe e dëmshme.
Një pikëpyetje e tillë duhet të anulohet, duhet të zhduket e fshihet menjëherë.
Ajo dëmton ndenjën proamerikane të shqiptarëve dhe hedh dyshime për vlerat e saj të pakontestueshme.
Shqiptarët kudo, anëtarët e formacioneve politike, veçanërisht të Partisë Demokratike, për shkak të historisë si dhe përfaqësuesit e saj politikë janë thellësisht proamerikanë.
Në çdo kohë e moment.
E kjo është e dëshmuar jo vetëm me politikat proatlantike të ndjekura nga cdo qeveri që ka drejtuar vendin në këto vite demokraci.
Shqiptarët e duan Amerikën. Anëtarët e PD thelbësisht. Pa kushte.
E duan për vlerat e lirisë e demokracisë, përmasën e të drejtave universale, për fuqinë dhe zhvillimin që imponon, për rolin historik në mbrojtje të interesave të shqiptarëve.
Prandaj ata sot kërkojnë me ngulm “të pakuptuar” nga spekulantët politikë, respektimin e vullneteve të lira dhe votës së lirë.
Është një dashuri e cila as mund të dyshohet, as mund të keqpërdoret e as të negociohet.
Ajo asnjëherë nuk ka pasur nevojë të imponohet dhe kur është kërkuar të ndalohet nga diktatura, sepse thjesht ajo nuk pranon ndërmjetës.
Prandaj tezat e “të përzgjedhurit”, apo “të mallkuarit” sot janë e mbeten teza false.
Sepse askush nuk mund të kushtëzoje apo të negociojë këtë marrëdhënie të ndërtuar mbi bazën e mirënjohjes, e cila është dhe e njohur dhe e pranuar si e tillë nga partneri ynë startegjik. Jo a priori, por në bazë të kontributeve edhe të personave për rolin në ardhjen e demokracisë, anëtarësimit në NATO, apo akteve të tjera.
Për më tepër askush qoftë drejtues politik, nuk mund të marrë tagrin e atij që ndan kufirin midis dashurisë dhe jo dashurisë.
Një demokrat në dashurinë për Amerikën nuk ka nevojë për ndërmjetësinë e lidershipit të PD, sikurse një socialist nuk ka nevojë për Ramën.
Perandorët u zhveshën nga e drejta hyjnore që me iluminizmin kur njerëzit kuptuan e pranuan që dashuria për Zotin nuk kishte nevojë për ndërmjetës politik.
Përgjatë historisë një rol i tillë, madje dhe nga e kundërta, nuk ka pasur sukses dhe nuk mund të ketë.
Mjafton të sjellim në kujtesën historike sjelljen e Hoxhës para viteve ‘90.
I vetëshpallur shpikësi dhe imponuesi i dashurive kombëtare, ai çfarë nuk bëri për të mbjellë me dhunë tek shqiptarët dashuritë jugosllave, sovjetike e kineze dhe për të ndaluar dashurinë për Amerikën e perëndimin.
Dhe asnjëherë nuk ia doli megjithëse përdori gjithcka. Nga propaganda e deri tek terrori e pushkatimet për çdo ndjenjë proamerikane të shqiptarëve.
‘90-ta e dëshmoi qartazi që lidhja shpirtërore e shqiptarëve nuk ishte mbytur dhe ata para saj kishin refuzuar çdo “pro” tjetër të imponuar.
Ardhja e Xhejms Beker-it shpërtheu realitetin që shpërdahet dhe ekziston dhe sot.
Ndërmjetësia nuk funksionon.
Një shembull tjetër për padobishmërinë e ndërmjetësisë:
Sado që mundohet Rama me prirjet e tij autoritariste të imponojë një “flirt” me Serbinë nëpërmjet projekteve rajonale, propagandës e me lloj-lloj marifetesh, ai nuk mundet t’ia dalë.
Ai nuk mund t’i imponojë asgjë shqiptarëve. Shqiptarët nuk mund të jenë dot proserbë. Ndërmjetësia apo shkuesia nuk jep rezultat si në demarshet për pro si në ato për kundër.
Në këto marrëdhënie “partneri” as nuk zgjidhet e as nuk funksionon, as për mirë e as për keq.
Prandaj proamerikanizmi i anëtarëve të PD, i përfaqësuesve të saj politikë, i liderve të saj në çdo kohë, sikurse i gjithë shqiptarëve i ngjason atij malit të lartë që sado ta gjuajnë ai po mal ngelet.
Shqiptarët shkojnë vetë tek ky mal.
Nuk ka nevojë që dikush t’i zërë prej dore…
