Forcat ukrainase janë ende aktive, janë tërësisht të rrethuara, të prera dhe të izoluara në qytete të ndryshme. Forcat ukrainase nuk janë të afta për asgjë, përveç një sulmi të rastësishëm me gjilpërë ndaj diçkaje që nuk duket të jetë shumë e fuqishme apo e rrezikshme. Pra, lufta, për të gjitha qëllimet është vendosur.
…Gënjeshtra më e madhe, që kam dëgjuar të përsëritet në televizion është: “Trupave ruse u është thënë të vrasin qëllimisht civilë, civilë ukrainas.” Është absurde. Është e pakuptimtë. Asgjë nuk mund të jetë më larg nga e vërteta. Rusët, do të jenë të suksesshëm në atë që kanë vendosur të bëjnë” – Kolonel Doug Macgregor, Këshilltari i Pentagonit, për Luftën Rusi-Ukrainë
“Është e qartë për ne se patronët perëndimorë thjesht po i shtyjnë autoritetet e Kievit të vazhdojnë gjakderdhjen. Ata furnizohen me sasi armësh të reja, me informacionet e zbulimit, japin edhe ndihma të tjera, përfshirë dërgimin e këshilltarëve ushtarakë dhe mercenarëve. Ne po bindemi, se fati i vet popullit të Ukrainës, nuk ka vlerë për regjimin e Kievit. Po ndihen indirferentë, për faktin që njerëzit po vdesin, se miliona janë bërë refugjatë, se një katastrofë e vërtetë humanitare po ndodh në qytetet e mbajtura nga neo-nazistët dhe kriminelët, të liruar nga burgjet.” – Vladimir Putin, President i Federatës Ruse, Moskë, më 16 Mars 2022
“Zgjerimi i NATO-s, do të jetë gabimi fatal i politikës amerikane, në të gjithë epokën pas Luftës së Ftohtë.” – J. Kennan, 1997
Klajd Kapinova
Mospranimi i kërcënimit neo-nazist po dobëson mbrojtjen kundër tij
Veteranët ukrainas të Batalionit Azov, të formuar nga një supremacist i bardhë, fatmirësisht janë të ndaluar të marrin ndihmën financiare nga SHBA, sepse ato vazhdimisht marrin pjesë në një marshimin e tipit nazist në Kiev. Organizimi më i madh publik i tyre i fundit i tyre ndodhi më 14 mars të vitit 2020.
Veprimi ushtarak i fundit nga Federata Ruse, është ndërmarrë për të de-nazifikuar, de-militarizuar vendin dhe udhëheqjen e tij.
Duke shprehur argumentin e tij, për hyrjen në territorin e fqinjit të tij, me tanke të blinduara dhe avionë luftarakë, Presidenti rus Vladimir Putin, ka deklaruar, se masa ushtarake është ndërmarrë për të mbrojtur njerëzit, dhe se Rusia “do të përpiqet për de-militarizimin dhe de-nazifikimin e Ukrainës”.
Holokausti me plumba
Presidenti ukrainas Volodymyr Zelenskyy, është hebre dhe ka thënë se anëtarët e familjes së tij u vranë, gjatë Luftës së Dytë Botërore.
Është gjithashtu e vërtetë, se Ukraina ka një problem të vërtetë nazist, si në të kaluarën në kohën e Luftës së Dytë Botërore po ashtu edhe në të tashmen neo-naziste të ditëve tona. Të mohosh historinë e vazhdueshme anti-semitiste të Ukrainës dhe bashkëpunimin me nazistët e Adolf Hitlerit, si dhe përqafimin e ditëve të mëvonshme të fraksioneve neo-naziste, në disa lagje të shtetit sllav, është absurditet.
Në prag të Luftës së Dytë Botërore, Ukraina, ishte shtëpia e një prej komuniteteve më të mëdha hebreje në Evropë, me vlerësime numerike deri në 2.7 milionë banorë, një numër i jashtëzakonisht i madh, duke marrë parasysh rekordin e gjatë të territorit të anti-semitizmit dhe masakrave.
Deri në fund të luftës, më shumë se gjysma e ebrejve do të humbiste jetën, si pasoj e përndjekjeve dhe masakrave kolektive, gjatë periudhës së errët të Luftës së Dytë Botërore (WWII). Kur trupat naziste gjermane morën kontrollin e Kievit në vitin 1941, ata u mirëpritën nga pankartat dhe thirrjet Heil Hitler (Lavdi Hitlerit).
Menjëherë pas kësaj, afro 34,000 hebrenj së bashku me romët dhe të padëshiruar të tjerë, u mblodhën dhe marshuan, në fushat jashtë qytetit, me pretekstin e zhvendosjes, vetëm për t’u masakruar në atë që u bë e njohur si Holokausti me plumba.
Gryka e Babyn Yar, vazhdoi të mbushej si një varr masiv për dy vjet. Me rreth 100,000 të vrarë atje, ai u bë një nga vendet më të mëdha të vrasjeve të vetme të Holokaustit, jashtë Aushvicit e Mat’hauzenit sikurse edhe e kampeve të tjera të vdekjes.
Studiuesit vendas dhe të huaj, kanë vënë në dukje rolin kryesor, që kanë luajtur vendasit ukrainas nazist të inkuadruar në Gestapo dhe SS, në përmbushjen e urdhrave të nazistëve, për të vrarë në vend bashkatdhetarët e tyre.
Ebrejt, nazistët dhe neo-nastët sot
Në ditët e sotme, Ukraina numëron nga 56,000 deri në 140,000 hebrenj, të cilët gëzojnë liri dhe mbrojtje të pa imagjinuara nga gjyshërit e tyre. Kjo përfshin një ligj të përditësuar, të miratuar në shkurt 2022, që kriminalizon aktet anti-semitike.
Fatkeqësisht, ligji kishte për qëllim të trajtonte një rritje të theksuar në shfaqjet publike të fanatizmit urretjes, duke përfshirë vandalizmin e ngarkuar me svastika të sinagogave dhe memorialeve hebreje, dhe marshimet e frikshme në Kiev dhe qytete të tjera, që kremtonin me nderime Waffen SS.
Në një tjetër zhvillim ogurzi, Ukraina, ka ngritur vitet e fundit një sërë statujash përkujtimore, për nder të nacionalistëve ukrainas dhe nazistëve, trashëgimia e të cilëve është e njollosur nga rekordi i tyre i padiskutueshëm si përfaqësues të zellshëm nazist.
Gazeta Forward, katalogoi disa nga këto të mjerueshme, duke përfshirë kryenazistin Stepán Andríyovyč Bandera, udhëheqësin e Organizatës së Nacionalistëve Ukrainas (OUN), pasuesit e së cilës vepronin si anëtarë të milicisë locale, për SS dhe ushtrinë gjermane.
“Ukraina, ka disa dhjetëra monumente dhe shumë emra rrugësh me emtin Stepan Bandera, që lavdërojnë këtë bashkëpunëtor të nazistëve, mjaftueshëm për të kërkuar dy faqe të veçanta të Wikipedia-s,” shkroi Forward.
Një tjetër i nderuar i shpeshtë, është Roman Shukhevych, i nderuar si një luftëtar ukrainas i lirisë, por edhe drejtuesi i një njësie policore ndihmëse të frikshme naziste, sipas të cilit Forward ishte “përgjegjës për therjen e mijëra hebrenjve dhe … polakëve”.
Statujat, janë ngritur gjithashtu për Yaroslav S9 tetsko, një kryetar i dikurshëm i OUN, i cili, shkroi: “Unë, insistoj në shfarosjen e hebrenjve në Ukrainë”.
Grupet e ekstremit të djathtë, kanë fituar gjithashtu monedhë politike në dekadën e fundit, asgjë më e frikshme se Svoboda (ish Partia Sociale Kombëtare e Ukrainës), lideri i së cilës pretendonte se vendi kontrollohej nga një “mafia muskovite-hebreje” dhe zëvendësi i të cilit përdorte një anti-semitik, sharje, për të përshkruar aktoren hebreje me origjinë ukrainase Mila Kunis.
Svoboda, ka dërguar disa anëtarë në Parlamentin e Ukrainës, duke përfshirë një person, që e quajti Holokaustin një “periudhë të ndritshme” në historinë njerëzore, sipas Foreign Policy.
Po aq shqetësuese ëshë situata atje, sa që neo-nazistët janë pjesë e disa prej gradave në rritje të batalioneve vullnetare Azov në Ukrainë, që janë të integruar në Garden Kombëtare të vendit. Ato kontrollojnë të gjithë Ukrahinën, Presidencën dhe Presidentin ebrej, të gjithë nivelet e Ushtrisë, Garden Kombëtare Ukrainase, bisneset, oligarkët, mediat, propagandën, memorien e shkuar të periudhës së Luftës së Dytë Botërore (WWII) dhe të sotmen historike të vendit sllav, ish mbështeti kryesor i Gjermanisë Naziste në Lindje…, ku kishte mbi 85,000 antarë nazist të SS etj.
https://www.youtube.com/watch?v=bltsSD8QtU4
Ata janë forcuar nga beteja në betejë, pasi kanë zhvilluar disa nga luftimet më të ashpra në rrugë, kundër separatistëve të mbështetur nga Moska në Ukrainën lindore, pas pushtimit të Krimesë nga Federata Ruse, në vitin 2014.
Njëri prej tyre është Batalioni Neo-Nazi Azov, i themeluar nga një supremacist i bardhë i shpallur, i cili pretendonte se qëllimi kombëtar i Ukrainës ishte të çlironte vendin nga hebrenjtë dhe prej racave të tjera inferiore.
https://www.youtube.com/watch?v=2fMiXyV61UY
Në vitin 2018, gjatë Precidencës së republikanit Donald J. Trump (2016-2020), Kongresi i SHBA-së përcaktoi se ndihma e tij për Ukrainën nuk mund të përdorej “për të ofruar armë, stërvitje ose ndihmë tjetër për Batalionin Azov”.
https://www.youtube.com/watch?v=2fMiXyV61UY
Megjithatë, Azov tani është një anëtar zyrtar i Gardës Kombëtare të Ukrainës. Vetë gjyshërit e mi duhej të iknin nga Ukraina perëndimore, për t’i shpëtuar persekutimit dhe është tragjike të shohësh që ky cikël të vazhdojë tha Presidenti i Ukrainës Volodymyr Zelensky. Nëse vendi kalon në kaos dhe kryengritje, hebrenjtë mund të jenë sërish në rrezik nga disa nga bashkëqytetarët e tyre. Mospranimi i këtij kërcënimi do të thotë se pak po bëhet për t’u mbrojtur kundër tij.
https://www.youtube.com/watch?v=5SBo0akeDMY
Por edhe nëse disa elementë të vendit janë ngatërruar me një nga lëvizjet më të neveritshme të historisë, qëndrimi me Ukrainën është pa dyshim qëndrimi i duhur, që duhet marrë në këtë dramë.
Shtetet e Bashkuara po korrin atë që mbollën në Ukrainë prej vitesh, përmes korrupsionit të familjes Biden me kompaninë gaznxjerrëse Burisma dhe nga vetë korrupsioni i madh i administratës dhe Presidentit ebrej të vendit.
Qeveria amerikane dhe NATO, vazhdojnë dërgimin e armëve dhe mercenarëve nga Afrika etj., në Ukrainë, duke përshkallëzuar gjasat për jetëgjatësinë apo mbajtjen e gjallë të luftës mes popujve sllavë në kufi mes Ukrainës dhe Federatë Ruse.
https://www.youtube.com/watch?v=rUja0J6mMds
Ata në vend që dërgojnë diplomatë, për të zhvilluar bisedime, për vendosjen e Paqes dhe ndalimin e luftimeve mes dy popujve sllavë kufitarë, po dërgojnë gjithnjë e më shumë fonde rreth 13.8 billion dollarë, po rekrutojnë mercenarë nga e gjithë bota (kryesisht vendet e varfëra) dhe armatime të reja në frontin e luftës.
Nga ana e tjetër Bashkimi Europian, po përdor “Fondin Evropian të Paqes” (ose, me fjalë të tjera Fondin e Luftës), për të financuar furnizimin me armë të reja vdekjeprurëse Ukrainën, pjesa më e madhe e armatimeve bie në dorë të Batalionit Neo-Nazi Azov.
Në lidhje me këtë, dëshirojmë të kujtojmë fjalët e Presidentit rus Vladimir Putin më 16 mars 2022. “Është e qartë për ne se patronët perëndimorë thjesht po i shtyjnë autoritetet e Kievit të vazhdojnë gjakderdhjen. Ata furnizohen me tufa armësh të reja, me informacionet e zbulimit, japin edhe ndihma të tjera, përfshirë dërgimin e këshilltarëve ushtarakë dhe mercenarëve. Ne po bindemi se fati i vet popullit të Ukrainës nuk ka vlerë për regjimin e Kievit. Po ndihen indirferentë për faktin që njerëzit po vdesin, se miliona janë bërë refugjatë, se një katastrofë e vërtetë humanitare po ndodh në qytetet e mbajtura nga neonazistët dhe kriminelët, të liruar nga burgjet.”
E habitshme dhe e pakuptimtë është për popullin taksapagues amerikanë, sesi Administrata e papërgjishme Biden, Kongresi me Senatin e kontrolluar nga socialkomunistë “demokratë” amerikanë, vetëm brenda 9 orëve miratuan fonde të reja shtesë financiare, për ushtrinë e Ukrainës (e cila kontorllohet nga Batalioni Neo-Nazi Azov), që kontrollohet nga neo-naziztët, kurse për vetë qytetarët taksapagues amerikanë iu desh 2 vjet për të miratuar ndihmën ekonomike prej $600 për qytetarët amerikane për Plandeminë Covid-19…
Të dyja Shtetet e Bashkuara dhe Rusia pretendojnë se përshkallëzimi i tyre në Ukrainë janë mbrojtëse, duke iu përgjigjur kërcënimeve nga pala tjetër. Spiralja e përshkallëzimit veprimeve ushtarake vetëm sa e bën luftën më të ashpër. Presidenti ukrainas Volodymyr Zelensky po paralajmëron se “paniku” i udhëheqësve të SHBA-së me në krye administratën Biden dhe Perëndimit, duke përfshirë premtimet boshe të NATO-s, po shkakton tashmë destabilizimin ekonomik në Ukrainë, vendin më të varfër dhe korruptuar të Evropës Lindore.
Interesi i SHBA-së dhe NATO-s në Ukrainë, nuk është në të vërtetë për zgjidhjen e problemit me rrugë diplomatike ndëkombëtare të dallimeve rajonale, por për të realizuar ambienciet e tyre strategjike anti-ruse, për mbajtur luftën e ndezur dhe sa më gjatë, edhe pse fatkeqsisht po humbin jetës mijëra njerëz të pafajshëm nga dy palët kufitar të përfshirë në konflikt…
Gjermania, me mençuri po refuzon të dërgojë më shumë armë në Ukrainë, në përputhje me politikën e saj të gjatë për të mos dërguar armë në zonat e konfliktit.
Ralf Stegner, një anëtar i lartë i Parlamentit për Social Demokratët në pushtet të Gjermanisë, i tha BBC-së se procesi Minsk-Normandi për të cilin u pajtuan Franca, Gjermania, Rusia dhe Ukraina në vitin 2015 është ende kuadri i duhur për t’i dhënë fund luftës civile.
“Marrëveshja e Minskut nuk është zbatuar nga të dyja palët,” tha Stegner, “dhe thjesht nuk ka kuptim të mendohet se rritja e mundësive ushtarake do ta bënte atë më mirë. Unë mendoj, se është ora e diplomacisë.”
Në të kundërt, shumica e politikanëve dhe mediave të korporatave amerikane kanë rënë në përputhje me një narrativë të njëanshme, që përshkruan Rusinë si agresore në Ukrainë dhe mbështet dërgimin e më shumë armëve vrastare, për forcat e qeverisë ukrainase.
Demokracia juaj, është puna juaj: Njerëzimi nuk është vetëm Europa dhe SHBA
(Lionel Zinsou figura legjendare afrikane)
“Tani dëgjojmë vetëm për krizën në Ukrainë, për sanksionet anti-ruse, për naftën, gazin… Por a e kuptoni se çfarë do të thotë kjo krizë për Afrikën? Rusia po na dorëzon grurë dhe misër. E gjithë logjistika po kalon përmes Detit të Zi. Dhe bota afrikane është bërë e frikësuar nga ajo që po ndodh. E tmerrshme për veprimet e Shteteve të Bashkuara dhe Bashkimit Evropian.
Ju nuk mund t’i mashtroni afrikanët me historitë hipikrite ër demokracinë
Këto janë përrallat tuaja, për konsum shtëpiak. Shumica e elitës afrikane e formuar në Bashkimin Sovjetik, mjekë, inxhinierë, pilotë, profesorë, shkencëtarë.
Rusët, ishin të vetmit evropianë që dekolonizuan Afrikën. Dhe Afrika nuk e harron këtë. Ashtu si Afrika nuk harron mizoritë evropiane.
Nëse e keni vënë re, vendet afrikane nuk e kanë mbështetur rezolutën e OKB-së që dënon Rusinë. Dhe ata kurrë nuk do të mbështesin asnjë rezolutë kundër Rusisë. Kjo fshihet në nënvetëdijen e çdo afrikani: Rusia po bën mirë, pavarësisht se çfarë mendoni për të. Ajo është konstante. E gjithë Afrika Qendrore, Republika Afrikane dhe Mali gjithashtu janë të lira.
Atë që evropianët nuk e bënë dot në dekada, rusët e bënë brenda një viti. Më parë në Republikën Afrikës Qendrore kishte grupe banditësh, tani ka një shtet të vërtetë.
Ju drejtohem diplomacisë franceze: kërkoni zgjidhje për problemin tuaj sa më parë, sepse nëse brenda një muaji nuk mbaron ky konflikt, Afrika do të rrumbullakoset.
Për ju, problemet me energjinë janë parësore. Në rastin më të keq, do të keni më pak nxehtësi dhe më pak makina, por për Afrikën do të jetë uri! Dëgjoni çfarë po ju them, një krizë në Afrikë do të shkaktojë shkatërrimin e Europës.
Zgjohuni, kërkoni zgjidhje diplomatike. Dhe mos harroni shtete si India, Kina, Japonia mbështesin Rusinë. Afrika si Kontinent mbështet Rusinë.
Nuk dua te flas per demokraci dhe nuk do me qetësoni si afrikan me histori për Ukrainën e palumtur dhe thirrjet e njerëzimit. Njerëzimi nuk është vetëm Europa dhe SHBA. Demokracia juaj, është puna juaj.
Nuk kemi nevoj të na impononi idete tuaja, se si duhet të jetojmë ne afrikanët. Edhe një herë! Kërkoni angazhim, lërini diplomatët të bëjnë punën. Koha është kundër vetvetes!” (Marrë nga Raisa Ekaterina Ivatenko)
Presidenti Zelensky në video para Parlamentit të Izraelit (Knesset)
Më datë 20 mars 2022, gjatë mesazhit të tij drejtuar, përmes një videoje, deputetëve të parlamentit izraelit (Knesset), Presidenti i Ukrainës, Zelensky paralelizoi datën e fillimit të operacionit ushtarak special në Ukrainë, me ngjarjen historike të themelimit më 24 shkurt 1920 në Gjermani të Partisë Nacionalsocialiste Gjermane të Punës.
Megjithatë, ai si ebrej nuk tha asnjë fjalë, se pikërisht në Ukrainë, nga viti 2014, po ndodh shtrembërimi i qëllimshëm i ngjarjeve historike, shfajësimi i bashkëpunëtorëve nazistë, minimizimi i rëndësisë historike dhe rolit të madh të popullit sovjetik në fitoren gjatë Luftës së Dytë Botërore, kundër Gjermanisë naziste, përkrahja e manifestimeve të sotme të ksenofobisë, nacionalizmit dhe neo-nazizmit.
Gjithashtu, në vitin 2014 Ukraina, nisi të kundërshtoj me forcë Rezolutën e Përvitshme të Asamblesë së Përgjithshme të OKB-së “Për luftën kundër heroizimit të nazizmit, neo-nazizmit dhe ksenofobisë”, mbi Mizoritë e Organizatës së Nacionalistëve Ukrainas, Ushtrisë Kryengritëse të Ukrainës, që gjatë Luftës së Dytë Botërore, ka vrarë mijëra civilë (100.000 vetë, duke përfshirë këtu gra dhe fëmijë), përfshirë ukrainas, rusë, hebrenj (35.000 vetë, duke përfshirë këtu grad he fëmijë), polakë etj, sot interpretohen nga Kievi si luftë për liri.
Në Ukrahinë veprojnë hapur formacione paraushtarake neo-naziste
Ukraina, është i vetmi shtet në OSBE, në të cilin njësitë naziste (Sektori i Djathtë), janë inkorporuar në strukturat e rendit. Batalioni Azov, që është pjesë e Gardës Kombëtare të Ukrainës, përdor si simbol ruantet SS dhe simbolika të tjera të disa njësive special ushtarake SS.
Pavarësisht nga mospranimi i pjesës më të madhe të shoqërisë ukrainase, kësaj të fundit i janë imponuar apo reabilituar me detyrim, si orientues moralë, apologjetë të tillë të nacionalizmit ukrainas, si: S. Petlura, E. Konovalec, Stepan Bandera, R. Shuckhevich, J. Stecko, A. Melnik etj. Interpretimet e shtrembëruara të ngjarjeve historike, kanë për synim kultivimin e një qëndrimi (perceptimi) nacionalist tek masat e gjera të popullsisë, para së gjithash, rinisë të ditëve tona.
Kursi i revizionizmit historik dhe glorifikimi i bashkëpunëtorëve nazistë vazhdon të mbetet bazë e politikës ideologjike në vend. Kështu në muajin dhjetor 2021, Parlamenti i Ukrainës, miratoi festimin zyrtar të 80-vjetorit të krijimit të Ushtrisë Kryengritëse të Ukrainës, ndërsa këshillet vendore të rretheve të Ivanovo-Frankovsky-t dhe Lvovit shpallën vitin 2022 vitin e Ushtrisë Kryengritëse të Ukrainës.
Në nivel shtetëror, vazhdon formimi i sistemit “të edukimit patriotik” të rinisë që bazohet në një rusofobi agresive, të ushqyerit e brezit të ri me ideologjinë e nacionalizmit dhe ksenofobisë, si edhe vlerësimi i pjesëmarrësve të lëvizjes nacionalçlirimtare, që bashkëpunuan me nazistët.
Autoritetet ukrainase, gjithashtu lejojnë e nuk u ngjall frikë përfshirja e organizatave ultra të djathta, në edukimin e të rinjve, në kurriz të buxhetit të shtetit.
Në tokën ukrianase kryejnë stërvitje militantë nga Evropa, ata përmirësojnë taktikën, krijojnë rrjete ndërkombëtare, më pas kthehen në vendet e tyre. Nga viti 2014 deri në 2021 rreth 4 mijë të huaj nga 35 shtete kanë kryer stërvitje dhe luftuar në radhët e formacioneve ushtarake në Donbas. Presidenti ebrejt ukrahinas Zelensky, si i mbijetuar nga Holokausti nazit gjerman, preferoi të mos i përmendte këto fakte në fjalimin e tij.
Roli i SHBA-së në Krime dhe grushti i shtetit të drejtuar nga milicia neo-naziste ukrainase
Para tetë vitesh, në mars 2014, pas grushtit të shtetit në Kiev dhe ardhjes në pushtet të forcave anti-ruse, rusishtfolësit e Ukrainës jugore dhe jug-lindore dolën në protesta massive, për të mbrojtur të drejtat e veta.
Zëri më i fortë ishte ai i banorëve të Krimesë, gadishull ky që iu transferua Ukrainës sovjetike në vitin 1954 dhe që historikisht ka pasur mbi 90% të popullsisë qytetarë rusishtfolës dhe mbi 50% rusëve etnikë. Më datë 18 mars 2014, Federata Ruse dhe Republika e Krimesë, nënshkruan Traktatin mbi bashkimin e Krimesë me Rusinë.
Po si ndodhi vetëvendosja e Krimesë dhe ribashkimi i saj me Rusinë?
Gjatë ribashkimit të Krimesë me Rusinë, nuk u dëgjua asnjë e shtënë dhe nuk u derdh asnjë pikë gjaku. Dhe për të shpjeguar logjikën e vetëvendosjes së Krimesë, duhet rikujtuar gjeneza e krizës ukrainase.
Siç dihet, si rezultat i trazirave në “Majdanin” e Kievit, në mes të muajit shkurt të vitit 2014, u arrit një kompromis ndërmjet Presidentit të atëhershëm legjitim të Ukrainës Viktor Janukoviç dhe opozitës.
Më 21 shkurt në Kiev me ndërmjetësimin e ministrave të jashtëm të Gjermanisë dhe Polonisë, si dhe të një përfaqësuesi i Ministrisë së Punëve të Jashtme të Francës, u nënshkrua një marrëveshje, e cila parashikonte zbatimin në Ukrainë të reformës kushtetuese, përgatitjen dhe zhvillimin e zgjedhjeve parlamentare dhe krijimin e një qeverie të unitetit kombëtar me përfaqësuesit e të gjitha rajoneve të vendit.
Fatkeqësisht, ajo marrëveshje zgjati vetëm një natë. Paraditen e datës 22 shkurt, menjëherë pasi Janukoviçi u nis për në Harkov, për t’u takuar me përfaqësuesit e rajoneve jug-lindore, në Kiev u pushtuan me armë Administrata dhe rezidenca e Presidentit dhe të gjitha institusionet qeverisëse.
Në mënyrë urgjente u formua një qeveri, por jo e unitetit kombëtar, siç parashikohej në marrëveshjen e përmendur më sipër, por një qeveri e të ashtuquajturve “fitimtarëve”. Ajo nuk u krijua nga parlamenti dhe presidenti, në përputhje me Kushtetutën, por nga “Majdani”, përmes një votimi të drejtpërdrejtë gjatë një mitingu. Pra, ndodhi një grusht shteti i organizuar me përdorim të forcës dhe me mbështetje nga nacionalistët radikalë.
Me të ardhur në pushtet autoritetet e reja jo legjitime filluan shtypjen e dhunshme të disidencës. Me shpejtësi të rrufeshme u miratuan ligjet, që cenuan të drejtat dhe liritë e popullsisë rusishtfolëse të Ukrainës lindore dhe të Krimesë.
Në fund të fundit e gjithë kjo shkaktoi një ballafaqim të armatosur, që pastaj solli si pasojë një luftë civile 8-vjeçare.
Duhet theksuar se në ato rrethana të tensionuara zhvillimi i një Referendumi për vetëvendosjen ishte mënyra e vetme për të mbrojtur interesat jetike të popullit të Krimesë përballë veprimeve të papranueshme të nacionalistëve radikalë në Kiev.
Referendumi u mbajt më 16 mars 2014. Rezultatet e tij nuk kanë nevojë për koment: pjesëmarrja në votim ishte 83%, dhe 96% e votuesve u shprehën për ribashkimin e Krimesë me Rusinë.
Pra, nga pikëpamja e së drejtës ndërkombëtare, përfshirë këtu Deklaratën mbi Parimet e së Drejtës Ndërkombëtare (1970) dhe Kartën e OKB-së, shpallja e pavarësisë së Krimesë ka qenë një formë e ligjshme e realizimit të së drejtës së popullit të Krimesë për vetëvendosje.
Edhe pse parimi i integritetit territorial të shteteve mbizotëron mbi parimin e vetëvendosjes së popujve, duhet nënvizuar se ky mbizotërim qëndron vetëm derisa këto shtete sigurojnë kushte adekuate për vetëvendosjen e mirëfilltë të popujvë që jetojnë ne territorin e tyre. Në Ukrainë këto kushte u shkatërruan përfundimisht.
Dhe duket shumë qartë, se Rusia nuk ka ushtruar asnjë presion mbi shprehjen e lirë të vullnetit të qytetarëve të Krimesë. Ushtarët ruse, nuk kanë ndërhyrë as në zhvillimin e Referendumit populor, as në shpalljen e pavarësisë së Krimesë. Dhe kjo është vërtetuar edhe nga vëzhguesit e shumtë ndërkombëtarë.
Ngjarjet më kritike që janë hequr nga narrativa politike e Perëndimit, janë shkelja e marrëveshjeve, që liderët perëndimorë bënë në fund të Luftës së Ftohtë, për të mos zgjeruar NATO-n në Evropën Lindore dhe grushti i shtetit i mbështetur nga SHBA në Ukrainë në shkurt të vitit 2014.
Llogaritë e mediave kryesore perëndimore në mënyrë të njëanshme e datojnë krizën në Ukrainë që nga ri-integrimi i Krimesë nga Rusia në vitin 2014 dhe vendimi i rusëve etnikë në Ukrainën Lindore, për t’u shkëputur nga Ukraina si Republikat Popullore të Luhanskut dhe Donetsk.
Por këto nuk ishin veprime të paprovokuara; ato ishin përgjigje ndaj grushtit të shtetit të mbështetur nga SHBA, në të cilin një turmë e armatosur e udhëhequr nga milicia neo-naziste e Sektorit të Djathtë sulmoi parlamentin ukrainas, duke detyruar presidentin e zgjedhur Viktor Janukoviç dhe anëtarët e partisë së tij të iknin për të shpëtuar jetën e tyre.
Anëtarët e mbetur të parlamentit votuan, për të formuar një qeveri të re, duke përmbysur tranzicionin politik dhe planet për zgjedhje të reja, për të cilat Janukoviç kishte rënë dakord publikisht një ditë më parë, pas takimeve me ministrat e jashtëm të Francës, Gjermanisë dhe Polonisë.
Roli i SHBA-së në menaxhimin e grushtit të shtetit, u ekspozua nga një regjistrim audio i zbuluar në vitin 2014 i Ndihmës Sekretares së Shtetit Victoria Nuland dhe ambasadorit të SHBA Geoffrey Pyatt (gjatë kohës së administratës socialkomuniste Obama – Biden 1 dhe 2), duke punuar në planet e tyre, të cilat përfshinin anashkalimin e Bashkimit Evropian dhe këpucën në krye të ministrit të mbrojtur të SHBA-së, Arseniy Yatsenyuk.
Të dyja kukullat e zgjedhura me dorë të Nuland në Ukrainë, kryeministri Yatsenyuk dhe presidenti Poroshenko, u zhytën shpejt në skandale korrupsioni. Yatsenyuk u detyrua të jepte dorëheqjen pas dy vjetësh dhe Poroshenko u përfshi në një skandal evazioni fiskal të zbuluar në Panama Papers.
Ukraina e shkatërruar nga lufta, mbetet vendi më i varfër e i korruptuar në Evropë
Ushtria ukrainase kishte pak entuziazëm, për një luftë civile kundër popullit të saj në Ukrainën Lindore, kështu që Qeveria pas grushtit të shtetit formoi njësi të reja të Gardës Kombëtare, për të sulmuar Republikat Popullore separatist të Luhanskut dhe Donetsk.
Batalioni famëkeq neo-nazi Azov, tërhoqi rekrutët e tij të parë nga milicia e Sektorit të Djathtë dhe shfaq hapur simbolet neo-naziste, megjithatë ai vazhdon të marrë armë dhe trajnime të SHBA-së, edhe pasi Kongresi i SHBA ia ndërpreu në mënyrë eksplicite fondet e tij në projekt-ligjin për ndarjet e mbrojtjes VF2018. (russia-insider.com)
Aleatët e SHBA-së në Ukrainë, me NATO-n, Batalionin Azov dhe flamuj neo-nazistë
Në vitin 2015, negociatat e Minskut dhe Normandisë çuan në një armëpushim dhe tërheqjen e armëve të rënda nga një zonë tampon rreth zonave të kontrolluara nga separatistët.
Ukraina, ra dakord t’i jepte autonomi më të madhe Donetskut, Luhanskut dhe zonave të tjera etnikisht ruse të Ukrainës, por ajo nuk ka arritur ta zbatojë atë marrëveshje.
Një sistem federal, me disa kompetenca të transferuara në provinca ose rajone të veçanta, mund të ndihmojë në zgjidhjen e luftës, për pushtetin gjithçka ose asgjë midis nacionalistëve ukrainas dhe lidhjeve tradicionale të Ukrainës me Rusinë, e cila ka vazhduar politikën e saj që nga pavarësia në 1991.
Por interesi i SHBA-së dhe NATO-s në Ukrainë nuk është në të vërtetë për zgjidhjen e dallimeve të saj rajonale, por për diçka tjetër. Grushti i shtetit, ishte llogaritur për ta vënë Rusinë në një pozitë të pamundur. Nëse Rusia nuk do të bënte asgjë, një Ukraina pas grushtit të shtetit, herët a vonë do t’i bashkohej NATO-s, siç kishin rënë dakord në parim anëtarët e NATO-s në vitin 2008.
Forcat e NATO-s do të përparonin deri në kufirin e Rusisë dhe baza e rëndësishme detare e Rusisë në Sevastopol dhe Krime do të binin nën kontrollin e NATO-s.
Nga ana tjetër, nëse Rusia do t’i ishte përgjigjur grushtit të shtetit, duke pushtuar Ukrainën, nuk do të kishte kthim prapa nga një luftë e re katastrofike me Perëndimin.
Shtetet e Bashkuara i kanë dhënë Ukrainës 2.7 miliardë dollarë ndihmë ushtarake që nga viti 2014, duke përfshirë 650 milionë dollarë, që kur Biden mori detyrën, së bashku me vendosjen e trajnerëve ushtarakë të SHBA-së dhe NATO-s.
Ukraina, ende nuk ka zbatuar ndryshimet kushtetuese të kërkuara në marrëveshjet e Minskut të vitit 2014 dhe 2015, dhe mbështetja e pakushtëzuar ushtarake që kanë dhënë Shtetet e Bashkuara dhe NATO i ka inkurajuar liderët e Ukrainës, që të braktisin në mënyrë efektive procesin Minsk-Normandi dhe thjesht të ripohojnë sovranitetin mbi të gjithë Territori i Ukrainës, përfshirë Krimenë.
Në praktikë, Ukraina mund t’i rimarrë ato territore vetëm nga një përshkallëzim i madh i luftës civile, dhe kjo ishte pikërisht ajo për të cilën Ukraina dhe mbështetësit e saj të NATO-s dukej se po përgatiteshin qysh në nuajin mars 2021.
Në tetor, Ukraina nisi sulme të reja në Donbass. Rusia, e cila kishte rreth 100,000 trupa të stacionuara pranë Ukrainës që nga marsi, u përgjigj me lëvizje të reja trupash dhe stërvitje ushtarake.
Zyrtarët amerikanë filluan një fushatë të luftës informative, për të cilësuar veprimet e Rusisë si një kërcënim të paprovokuar për pushtimin e Ukrainës, duke fshehur rolin e tyre në nxitjen e përshkallëzimit të kërcënuar të Ukrainës, të cilit Rusia po i përgjigjet.
Në themel të të gjitha këtyre tensioneve është zgjerimi i NATO-s, përmes Evropës Lindore deri në kufirin rus, në kundërshtim me angazhimet e zyrtarëve perëndimorë të marrë në fund të Luftës së Ftohtë.
Refuzimi i SHBA-së dhe NATO-s, për të pranuar se kanë shkelur këto angazhime ose për të negociuar një zgjidhje diplomatike me rusët, është një faktor qendror në prishjen e marrëdhënieve SHBA-Rusi.
Nëse Shtetet e Bashkuara dhe NATO, nuk janë të përgatitura për të negociuar traktate të reja çarmatimi, për të hequr raketat amerikane nga vendet në kufi me Rusinë dhe për të anuluar zgjerimin e NATO-s, zyrtarët rusë thonë se nuk do të kenë zgjidhje tjetër veçse të përgjigjen me “masat e duhura ushtarako-teknike reciproke“.
Kjo shprehje mund të mos i referohet një pushtimi të Ukrainës, siç kanë supozuar shumica e komentatorëve propanadistikë perëndimorë, por një strategjie më të gjerë që mund të përfshijë veprime të cilat godasin shumë më afër shtëpisë për liderët perëndimorë.
Për shembull, Rusia mund të vendosë raketa bërthamore me rreze të shkurtër veprimi në Kaliningrad (midis Lituanisë dhe Polonisë), brenda rrezes së kryeqyteteve evropiane; mund të krijojë baza ushtarake në Iran, Kubë, Venezuelë dhe vende të tjera; dhe mund të vendosë nëndetëse të armatosura me raketa bërthamore hipersonike në Atlantikun Perëndimor.
Raketat bërthamore hipersonike në brigjet lindore të SHBA-së, do t’i vendosnin Shtetet e Bashkuara në një pozicion të ngjashëm me atë në të cilin NATO ka vendosur rusët.
Në një intervistë dhënë mediave ndërkombëtare të pavarura nga drejtori i Departamentit për Çështjet e Mospërhapjes dhe Kontrollit të Armëve në Ministrisë së Punëve të Jashtme të Rusisë, Vladimir Ermakov, thotë, se: “Për vite me radhë, kemi vënë në dukje rregullisht kërcënimet, që sjell për Sigurinë Kombëtare të Rusisë veprimtaria ushtarako-biologjike e Shteteve të Bashkuara dhe aleatëve të saj, përgjatë perimetrit të kufijve rusë.
Ukraina, është vetëm një nga shembujt ilustrues të realizimit të programit përkatës të Pentagonit. Është një nga hallkat e rrjetit prej më shumë se 200 laboratorësh biologjikë të financuar nga Departamenti Ushtarak Amerikan dhe që veprojnë në mbarë botën.
Materialet, të cilat ne disponojmë, konfirmojnë se në laboratorët biologjikë ukrainas, në afërsi të kufijve rusë, është kryer përpunimi i komponentëve të armës biologjike. Në këtë drejtim, Ukraina dhe Shtetet e Bashkuara duhet të japin shpjegimet e duhura.
Natyrisht, Kievi dhe kuratoret e tij amerikanë, u përpoqën të fshihnin nga komuniteti botëror, por edhe nga vetë popullsia e Ukrainës, qëllimet dhe rreziqet reale të aktiviteteve të tilla.
Udhëzimet e Ministrisë së Shëndetësisë të Ukrainës të datës 24 shkurt 2022, për eliminimin e rezervave të patogjenëve të rrezikshëm të ruajtur në objektet biologjike vetëm sa konfirmojnë përpjekjet e autoriteteve ukrainase, për të fshirë gjurmët e veprimtarive të tyre biologjike ushtarake.
Nuk ka dyshim se sekreti do të zbulohet. Operacioni special ushtarak në Ukrainë, nxori në dritë për publikun atë që ekspertët tashmë e dinë prej kohësh.
Punët me patogjenë të rrezikshëm të kryera në Ukrainë në interes të Departamentit Ushtarak Amerikan, u vendosën në qendër të një vëmendjeje të konsiderueshme nga ana e grupeve nacionaliste.
Në rrezik ndodhen gjithashtu objektet e evakuuara biologjike, ku ekziston rreziku i vjedhjes së shtameve të mikroorganizmave patogjenë, për t’u përdorur për qëllime terroriste ose shitjeje në “tregun e zi”. Kjo mund të jetë më e rrezikshme se një bombë bërthamore “e pistë”.
Dihet me siguri, se punonjësit e përfshirë në projekte me patogjenë të rrezikshëm në Ukrainë ishin shtetas amerikanë dhe kishin imunitet diplomatik. Mes tyre kishte ekspertë të armëve biologjike.
Financimi i programeve kryhej drejtpërdrejt përmes DTRA, në kuadër të projektit të iniciuar nga Pentagoni “Kundërveprimi ndaj kërcënimeve të patogjenëve veçanërisht të rrezikshëm në Ukrainë”, i planifikuar për një periudhë deri në vitin 2024 (kontraktori kryesor është kompania amerikane CH2M Hill), dhe përmes Qendrës Shkencore Teknologjike në Ukrainë (Science and Technology Center in Ukraine).
Gjatë 10 viteve të fundit, më shumë se 1.5 miliardë dollarë janë ndarë për realizimin e projekteve biologjike në Ukrainë.
Hapat gjithëpërfshirëse në fushën ligjore, do të bënin të mundur vendosjen e veprimtarisë ushtarako-biologjike të Shteteve të Bashkuara dhe aleatëve të saj në hapësirën post-sovjetike, por edhe në rajone të tjera të botës, nën kontroll të ngushtë ndërkombëtar dhe do të siguronin përmbushjen e verifikueshme të detyrimeve të shteteve anëtare të BTWC.”
Kina, mund të miratojë një strategji të ngjashme në Paqësor, për t’iu përgjigjur bazave ushtarake amerikane dhe vendosjeve rreth bregut të saj.
Pra, Lufta e Ftohtë e ringjallur, që zyrtarët amerikanë dhe sulmet e mediave të korporatave, kanë brohoritur pa mendje, mund të shndërrohet shumë shpejt në një luftë, në të cilën Shtetet e Bashkuara do t’a gjenin veten po aq të rrethuar dhe të rrezikuar sa edhe armiqtë e tyre.
A do të mjaftojë perspektiva e një krize të tillë raketore kubane të shekullit njëzet (1962) e një për t’i rikthyer liderët amerikanë në tavolinën e negociatave, për të filluar të zbërthejnë rrëmujën vetëvrasëse në të cilën ata kanë gabuar?
Genocidi i Batalionit AZOV, nis Dosja hetimore për krime ndaj njerëzimit
Nazistët ukrainas nga batalioni Azóv (në Rusi u hap një dosje kriminale kundër luftëtarëve të tij), janë maniakë, që kryen një gjenocid të plotë në Mariupol, tha një banore e qytetit Irina Antonyuk.
Duke filluar nga 24 shkurti 2022, kur filloi operacioni ushtarak rus në Ukrainë, Azóv filloi bombardimin e zonave të banuara të Mariupolit dhe qëlloi direkt në njësitë e trupave ukrainase që ktheheshin nga qyteti, kujton ajo.
https://www.youtube.com/watch?v=meWM4lChqy4
Kështu për neo-nazistët e Batalionit Para Militarë (Milicia) Azov, u hap një dosje kriminale kundër militantëve të saj në Federatën Ruse. Neo-nazistët, mblodhën posaçërisht civilë nga Mariupol, të cilët donin të evakuonin nga qyteti, pastaj i qëlluan, tha Galina Surguch, një banore e qytetit. Duke pushtuar shtëpitë e civilëve në Mariupol, neo-nazistët ukrainas të Batalionit Azov, thanë hapur se do t’i kthenin në terrenin e tyre të stërvitjes…
https://www.youtube.com/watch?v=wMMXuKB0BoY
Beteja pa luftë në Detin e Zi
Shumë anije detare ukrainase, kanë lënë gjithçka të hapur dhe kanë lënë pas të gjitha artilerinë dhe kompjuterët dhe të dhënat për ushtrinë ruse.
Njësitë naziste ukrainase, filluan të bombardojnë shtëpitë e banimit para mbërritjes në Donetsk dhe trupat ruse. Banorët, thonë se ata kanë qëlluar nëpër shtëpi dhe nëpër lokale dhe në spital me një tank dhe madje kërcënoi njerëzit, që u strehuan në bodrum. Të gjithë banorët i përgjigjen mjaft qartë pyetjes se kush ua bëri këtë: nazistët ukrainas.
https://t.me/ExposeThePEDOSendTheCABAL/14130
Mbi 18 mercenarë të huaj të punësuar nga Ukraina, janë të ekzekutuar nga forcat ukrainase. Mercenarët, që luftonin për regjimin e Kievit u plagosën në spitalin e Volnovakha, dhe u qëlluan nga të tyret, përpara se të largoheshin nga qyteti në mënyrë që ata nuk mund të hiqnin dorë nga informacioni. Të gjithë të plagosurit u qëlluan në tempull ose në shpinë, ose pas kokës.
Republika Popullore e Donetskut, sot mban zi për viktimat (21 të vdekur) të një sulmi çnjerëzor me raketa nga ushtria ukrainase, ndaj civilëve në Donetsk. Shikoni videon: https://twitter.com/mfa_russia/status/1503711400845271042….
Populli ukrainas, pretendon se ishte ushtria ukrainase, ajo që po qëllonte mbi njerëzit e tyre, përfshirë javën e kaluar në një klasë në kopsht fëmijësh, plus ata po përdornin qytetarët si njerëz mburojat, duke përfshirë fëmijët e kopshtit.
Shkronja Z, ishte simboli i mandatit të ushtrisë ruse, për të çliruar ukrainasit nga qeveria e tyre naziste sioniste mafioze Khazarian.
Qytetarët e Ukrainës, konfirmojnë se forcat ukrainase po qëllojnë mbi njerëzit e tyre. (E mbani mend atë kopshtin që u hodh në erë?)
Ndërkohë neo-nazistët, sikur të mos kishte ndodhur asgjë, po postojnë një video në Internet, ku shihet qartë kopshti që kanë zënë. Pamjet janë me sa duket në Mariupol ose Odessa. Dhe pastaj do të ketë rënkime se rusët janë duke goditur kopshtet dhe spitalet
Nga ana e tjetër, në Selinë e OKB-së shtetet e mëdha si: Rusia, Kina, Brazili, India po bëjnë thirrje për hetime në biolaboratore të SHBA-së në Ukrainë.
Nazisti Stepán Andríyovyč Bandera, ideolog i ultranacionalistëve ukrainas gjatë Luftës II Botërore dhe në vazhdim
Stepán Andríyovyč Bandera, ishte drejtues i organizatave të ekstremit të djathtë të nacionalistëve ishte ideolog i ultranacionalistëve ukrainas, i njohur për përfshirjen e tij në aktivitetet terroriste.
I lindur në Galicia, në familjen e një prifti greko-katolik. Kur u rrit u bë një nacionalist radikal ukrainas. Ai erdhi në jëtë në kohën e Mbretërisë së Galicisë dhe Lodomerisë, pjesë e Austro-Hungarisë. Kur Perandoria u shpërbë në vazhdën e Luftës së Parë Botërore, Galicia u bë për pak kohë një Republikë Popullore e Ukrainës Perëndimore; pas Luftës Polako-Ukrainase të 1918-1919, ajo u integrua në Poloninë Lindore.
Në këtë periudhë, Bandera u radikalizua dhe pasi autoritetet polake refuzuan ta linin të shkonte në Çekosllovaki për të studiuar, ai u regjistrua në Politeknikun e Lviv, ku organizoi organizatat nacionaliste ukrainase.
Për orkestrimin e vrasjes së Ministrit të Brendshëm të Polonisë Bronisłaë Pieracki në vitin 1934, Bandera u dënua me vdekje, por dënimi u ndryshua në burgim të përjetshëm.
Në vitin 1939, pas pushtimit të përbashkët gjermano-sovjetik të Polonisë, Bandera u lirua nga burgu dhe ai u transferua në Krakóë, në zonën e pushtuar nga Gjermania të Polonisë.
Bandera kultivoi qarqe ushtarake gjermane të favorshme, për pavarësinë e Ukrainës dhe organizoi grupe ekspeditash OUN. Kur Gjermania naziste pushtoi Bashkimin Sovjetik, ai përgatiti 30 qershor 1941 Shpalljen e shtetësisë ukrainase në Lviv, duke u zotuar të punonte me Gjermaninë naziste.
Për refuzimin e tij për të anuluar dekretin, Bandera u arrestua nga Gestapo, e cila e vendosi atë në arrest shtëpiak më 5 korrik 1941, dhe më vonë midis viteve 1942-1943 e dërgoi atë në kampin e përqendrimit Sachsenhausen.
Në vitin 1944, me Gjermaninë që humbiste me shpejtësi terren në luftë përballë ushtrive aleate që përparonin, Bandera u lirua me shpresën se ai do të ishte i dobishëm në frenimin e forcave sovjetike që përparonin. Ai ngriti selinë e Këshillit të Lartë Çlirimtar të Ukrainës të rithemeluar, i cili punonte në fshehtësi.
Bandera, u vendos me familjen e tij në Gjermaninë Perëndimore ku mbeti udhëheqës i Organizata e Nacionalistëve Ukrainas (OUN) dhe punoi me disa organizata antikomuniste si Blloku Anti-Bolshevik i Kombeve[ si dhe me agjencitë britanike të inteligjencës.
Vitet kalojnë. Mbas 14 vjetësh të përfundimit të Luftës II Botërore, Bandera u vra në vitin 1959 nga agjentët e KGB-së në Mynih.
Më 22 janar 2010, Presidenti në largim i Ukrainës Viktor Jushçenko i dha Bandera titullin pas vdekjes Hero i Ukrainës. Parlamenti Evropian e dënoi çmimin, ashtu sikurse edhe Federata Ruse, politikanët dhe organizatat polake dhe hebreje.
Presidenti i ardhshëm e shpalli çmimin të paligjshëm, pasi Bandera nuk ishte kurrë shtetas i Ukrainës, një kusht i domosdoshëm për marrjen e çmimit. Ky njoftim u vërtetua me një vendim gjykate në prill të vitit 2010. Në janar të vitit 2011, çmimi u anulua zyrtarisht. Një propozim për t’i dhënë çmimin Bandera-s, u refuzua nga Parlamenti ukrainas në muajin gusht të vitit 2019.
Bandera, mbetet një figurë shumë e diskutueshme në Ukrainë, me disa ukrainas që e përshëndesin atë si një çlirimtar, që luftoi kundër shteteve sovjetike, polake dhe naziste, ndërsa përpiqej të krijonte një Ukrainë të pavarur, ndërsa ukrainas të tjerë si dhe Polonia dhe Rusia e dënojnë atë si një fashist dhe një kriminel lufte, i cili, së bashku me ndjekësit e tij, ishte kryesisht përgjegjës për masakrat e civilëve polakë dhe pjesërisht për Holokaustin në Ukrainë.
Në vitin 1928, Bandera u regjistrua në programin e agronomisë në Politeknikun Lviv (atëherë Politechnika Lëoëska), një nga programet e pakta të hapura për ukrainasit në atë kohë.
Stepán Bandera ishte takuar dhe lidhur me anëtarët e një sërë organizatash nacionaliste ukrainase, gjatë shkollimit të tij nga Plast, tek Bashkimi për Çlirimin e Ukrainës dhe gjithashtu Organizata e Nacionalistëve Ukrainas (OUN).
Më aktive nga këto organizata ishte OUN, dhe udhëheqësi i OUN ishte Andriy Melnyk. Për shkak të personalitetit të tij të vendosur, Stepán Bandera u ngrit shpejt në radhët e këtyre organizatave, duke u bërë zyrtari kryesor i propagandës së OUN në 1931, i dyti në komandën e OUN në Galicia në 1932-1933 dhe kreu i Ekzekutivit Kombëtar të OUN në vitin 1933.
Për Banderën, një politikë gjithëpërfshirëse e ndërtimit të kombit ishte e rëndësishme dhe për këtë arsye, ai u fokusua në rritjen e mbështetjes midis të gjitha klasave të ukrainasve, në pjesët perëndimore të Ukrainës.
Në fillim të viteve 1930, Bandera ishte shumë aktiv në gjetjen dhe zhvillimin e grupeve të nacionalistëve ukrainas, në Ukrainën Perëndimore dhe Lindore.
Stepán Bandera u bë kreu i ekzekutivit kombëtar të OUN në Galicia në qershor 1933. Ai zgjeroi rrjetin e OUN në Kresy, duke e drejtuar atë kundër Polonisë dhe Bashkimit Sovjetik. Për të ndaluar shpronësimet, Bandera e ktheu OUN kundër zyrtarëve polakë, që ishin drejtpërdrejt përgjegjës, për politikat anti-ukrainase.
Aktivitetet përfshinin fushata masive kundër monopoleve polake të duhanit dhe alkoolit dhe kundër shkombëtarizimit të të rinjve ukrainas. Ai u arrestua në Lviv në 1934 dhe u gjykua dy herë: së pari, në lidhje me përfshirjen në një komplot për të vrarë ministrin e punëve të brendshme, Bronisłaë Pieracki, dhe së dyti në një gjyq të përgjithshëm të drejtuesve të OUN.
Bandera u dënua me vdekje për terrorizëm
Dënimi me vdekje u ndryshua në burgim të përjetshëm. Ai u mbajt në burgun Wronki; në vitin 1938 disa nga ndjekësit e tij u përpoqën pa sukses për ta nxjerrë nga burgu. Sipas burimeve të ndryshme, Bandera u lirua në shtator 1939, ose nga burgosësit ukrainas, pasi administrata e burgut polak u largua nga burgu, nga polakët ose nga nazistët menjëherë pas pushtimit gjerman të Polonisë.
Menjëherë pas kësaj Polonia Lindore u pushtua nga Bashkimi Sovjetik. Pas lirimit nga burgu, Bandera u zhvendos në Kraków, kryeqyteti i Qeverisë së Përgjithshme okupuese të Gjermanisë. Atje, ai ra në kontakt me udhëheqësin e OUN, Andriy Atanasovych Melnyk.
Në vitin 1940, mosmarrëveshjet politike midis dy liderëve bënë që OUN të ndahej në dy fraksione; fraksioni OUN-M i udhëhequr nga Melnyk predikoi një qasje më konservatore për ndërtimin e kombit, ndërsa fraksioni OUN-B, i udhëhequr nga Bandera, mbështeti një qasje revolucionare.
Përpara shpalljes së pavarësisë së 30 qershorit 1941, Bandera mbikëqyri formimin e të ashtuquajturave Grupe Mobile, të cilat ishin grupe të vogla (5–15 anëtarë) të anëtarëve të OUN-B që do të udhëtonin nga Qeveria e Përgjithshme në Perëndim. Ukraina dhe pas një avancimi gjerman në Ukrainën Lindore, inkurajojnë mbështetjen për OUN-B dhe krijojnë autoritetet lokale të drejtuara nga aktivistët e OUN-B.
Në total, rreth 7,000 njerëz morën pjesë në këto grupe celulare, dhe ata gjetën ndjekës në një rreth të gjerë intelektualësh, si Ivan Bahriany, Vasyl Barka, Hryhorii Vashchenko dhe shumë të tjerë.
Përshëndetja e takimeve ishte me përsghëndetjen: Lavdi Hitlerit! Lavdi Banderës! Rroftë Shteti i Pavarur ukrainas! Rroftë udhëheqësi ynë S. Bandera në Kështjellën Zhovkva, Ukraina Perëndimore, korrik–gusht 1941.
Udhëheqësit e OUN Andriy Melnyk dhe Bandera u rekrutuan para Luftës së Dytë Botërore në inteligjencën ushtarake të Gjermanisë naziste Abwehr për spiunazh, kundër-spiunazh dhe sabotim. Qëllimi i tyre ishte të kryenin aktivitete diversioni pas sulmit të Gjermanisë ndaj Bashkimit Sovjetik.
Melnyk iu dha emri i koduar Konsulli I. Ky informacion është pjesë e dëshmisë që Koloneli i Abwehr Erwin Stolze dha më 25 dhjetor 1945 dhe iu dorëzua gjyqeve të Nurembergut, me një kërkesë për t’u pranuar si provë.
Në pranverën e vitit 1941, Bandera zhvilloi takime me krerët e inteligjencës gjermane, në lidhje me formimin e batalioneve Nachtigall dhe Roland. Në pranverën e atij viti OUN mori 2.5 milionë marka për aktivitete subversive brenda Bashkimit Sovjetik. Zyrtarët e Gestapo dhe Abëehr mbronin ndjekësit e Bandera-s, pasi të dyja organizatat synonin t’i përdornin ata për qëllimet e tyre.
Më 30 qershor 1941, me mbërritjen e trupave naziste në Ukrainë, Bandera dhe OUN-B shpallën një shtet të pavarur ukrainas (Akti i rinovimit të shtetësisë së Ukrainës).
Kjo deklaratë u shoqërua me masakër të dhunshme. Disa nga shpalljet e botuara të formimit të këtij shteti thonë se Bandera, do të “punonte ngushtë me Gjermaninë e Madhe Nacional-Socialiste, nën udhëheqjen e liderit të saj Adolf Hitler, i cili po krijon një rend të ri në Evropë dhe në botë dhe po ndihmon ukrainasit. Njerëzit për t’u çliruar nga pushtimi Moskovit.” – siç thuhet në tekstin e “Aktit të Shpalljes së Shtetësisë së Ukrainës“.
Pritshmëria e Bandera-s, se regjimi nazist do të njihte një Ukrainë të pavarur fashiste si aleate të Boshtit, ishte e gabuar. Në vitin 1941, marrëdhëniet midis Gjermanisë naziste dhe OUN-B ishin acaruar deri në atë pikë sa një dokument nazist i datës 25 nëntor 1941 thoshte, se: “… Lëvizja Bandera po përgatit një revoltë në Reichskommissariat, e cila ka si qëllim të saj përfundimtar krijimin e një Ukraine të pavarur. Të gjithë funksionarët e Lëvizjes Bandera, duhet të arrestohen menjëherë dhe, pas marrjes në pyetje të plotë, të likuidohen…”.
Më 5 korrik 1941, Bandera u transferua në Berlin. Më 12 korrik, kryeministri i qeverisë së sapoformuar Kombëtare të Ukrainës, Yaroslav Stetsko, u arrestua gjithashtu dhe u dërgua në Berlin. Edhe pse u liruan nga paraburgimi më 14 korrik, të dyve iu kërkua të qëndronin në Berlin. Më 15 shtator të vitit 1941 Bandera dhe anëtarët kryesorë të OUN-B u arrestuan nga Gestapo.
Në janar të vitit 1942, Bandera u transferua në kazermën speciale të kampit të përqendrimit Sachsenhausen, për të burgosurit politikë të profilit të lartë Zellenbau.
Në prill të vitit 1944, Bandera dhe zëvendësi i tij Jaroslav Stetsko u afruan nga një zyrtar i Zyrës Qendrore të Sigurisë së Rajhut, për të diskutuar planet për diversione dhe sabotazhe, kundër Ushtrisë Sovjetike.
Në shtator 1944, Bandera u lirua nga autoritetet gjermane dhe u kthye në Ukrainë ku po zhvillonte rezistencë si kundër nazistëve ashtu edhe komunistëve.
Veprimtaria naziste pas Luftës së Dytë Botërore
Sipas Stephen Dorril, autor i “MI6: Inside the Covert World of Her Majesty’s Secret Intelligence Service”, OUN-B u riformua në 1946 nën sponsorizimin e MI6.
Organizata OUN-B, kishte marrë njëfarë mbështetjeje nga MI6 që nga vitet 1930. Një fraksion i organizatës së Bandera, i lidhur me Mykola Lebed, u lidh më ngushtë me CIA-n.
Vetë Bandera ishte objektivi i një kërkimi të gjerë dhe agresiv të kryer nga Korpusi i Kundërzbulimit (CIC). Ajo dështoi, pasi e përshkroi guroren e tyre si jashtëzakonisht të rrezikshme dhe vazhdimisht në rrugë, shpesh të maskuar.
Disa inteligjencë amerikane, raportuan se ai (Bandera) madje ruhej nga ish-burra SS. Organizata e tij kreu shumë krime, duke përfshirë qindra mijëra vrasje, falsifikime dhe rrëmbime. Pasi qeveria e shtetit bavarez nisi një goditje ndaj tij, Bandera arriti një marrëveshje me BND, duke u ofruar atyre shërbimin e tij, pavarësisht se CIA paralajmëroi gjermanët perëndimorë, që të mos bashkëpunonin me të.
Monument për polakët e vrarë nga UPA, Liszna, Poloni
Në një takim të majit të vitit 1941 në Krakov, udhëheqja e fraksionit OUN të Bandera miratoi programin “Lufta dhe veprimi për OUN gjatë luftës”, i cili përshkruante planet për aktivitetet në fillim të pushtimi nazist i Bashkimit Sovjetik dhe i territoreve perëndimore të SSR-së së Ukrainës. Seksioni G i atij dokumenti, “Direktivat për organizimin e jetës së shtetit gjatë ditëve të para“, përshkruan aktivitetin e ndjekësve të Bandera-s, gjatë verës së vitit 1941.
Në nënseksionin e “Politikës së pakicave”, OUN-B urdhëroi largimin e polakëve, hebrenjve dhe rusëve armiqësor nëpërmjet dëbimit dhe shkatërrimit të inteligjencës së tyre përkatëse, duke deklaruar më tej se “të ashtuquajturit fshatarë polakë duhet të asimilohen” dhe të “shkatërroni udhëheqësit e tyre.”
Në fund të vitit 1942, kur Bandera ishte në një kamp përqendrimi gjerman, organizata e tij, Organizata e Nacionalistëve Ukrainas, u përfshi në një masakër të polakëve në Volhynia dhe, në fillim të vitit 1944, spastrimi etnik u përhap edhe në Galicinë Lindore.
Vlerësohet, se më shumë se 35,000 dhe deri në 60,000 polakë, kryesisht gra dhe fëmijë së bashku me burra të paarmatosur, u vranë gjatë fushatës së pranverës dhe verës të vitit 1943 në Volhynia, dhe deri në 100,000 në rajone të tjera, si Galicia Lindore etj.
Pavarësisht nga roli qendror, që luajtën ndjekësit e Bandera-s në masakrën e polakëve në Ukrainën perëndimore, vetë ai u internua në një kamp përqendrimi gjerman, kur u mor vendimi konkret për masakrimin e polakëve dhe kur polakët u vranë.
Sipas Yaroslav Hrytsak, Bandera nuk ishte plotësisht në dijeni të ngjarjeve në Ukrainë, gjatë internimit të tij nga vera e vitit 1941 dhe kishte dallime serioze mendimesh me Mykola Lebed, udhëheqësi i OUN-B, që mbeti në Ukrainë dhe që ishte një nga arkitektët kryesorë të masakrave të polakëve.
Bandera, ishte një anti-semit dhe bashkëpunëtor i nazistëve
Nacionalizmi ukrainas, nuk e përfshiu historikisht anti-semitizmin, si një aspekt thelbësor të programit të tij dhe i pa rusët si dhe polakët si armikun kryesor me hebrenjtë, që luanin një rol dytësor.
Megjithatë, nacionalizmi ukrainas nuk ishte i imunizuar ndaj ndikimit të klimës anti-semitike në Evropën Lindore dhe Qendrore, që tashmë ishte bërë shumë e racizuar në fund të shekullit XIX (në të vërtetë Bandera dhe pasuesit e tij, ngjashëm me nazistët, mbrojtën mbarështimin selektiv për të krijuar një racë të pastër ukrainase) dhe kishte zhvilluar një diskurs të përpunuar anti-hebre.
Armiqësia ndaj qeverisë qendrore sovjetike dhe pakicës hebreje, u theksua në Konferencën e OUN-B në Krakóë në maj të vitit 1941, në të cilën udhëheqja e fraksionit OUN të Bandera miratoi programin “Lufta dhe veprimi i OUN gjatë luftës”, i cili përshkruante planet, për aktivitetet në fillimin e pushtimit nazist të Bashkimit Sovjetik dhe territoreve perëndimore të SSR-së së Ukrainës.
Programi deklaroi: Hebrenjtë në BRSS përbëjnë mbështetjen më besnike të regjimit bolshevik në pushtet dhe pararojën e imperializmit moskovit në Ukrainë.
Qeveria muskovite-bolshevike shfrytëzon ndjenjat anti-hebraike të masave ukrainase, për të larguar vëmendjen e tyre nga shkaku i vërtetë i fatkeqësisë së tyre dhe për t’i kanalizuar në një kohë zhgënjimi në pogrome ndaj hebrenjve.
OUN lufton hebrenjtë si mbështetës i regjimit muskovito-bolshevik dhe njëkohësisht i bën masat të ndërgjegjshme për faktin se armiku kryesor është Moska.
Seksioni G i programit: “Direktivat për organizimin e jetës së shtetit gjatë ditëve të para”, përshkruan aktivitetin e ndjekësve të Bandera gjatë mesit të vitit 1941. Në një nënseksion mbi “Politikat e pakicave”, drejtuesit e OUN-B urdhëruan:
Moskali (d.m.th. rusët etnikë), polakët dhe hebrenjtë që janë armiqësorë ndaj nesh, duhet të shkatërrohen në luftë, veçanërisht ata që kundërshtojnë regjimin, me anë të: deportimit të tyre në tokat e tyre, zhdukjes së inteligjencës së tyre, e cila nuk duhet pranuar nga asnjë qeveri pozicionet, dhe në përgjithësi parandalimi i çdo krijimi të kësaj inteligjence (p.sh. aksesi në arsim etj.)…
Hebrenjtë duhet të izolohen, të largohen nga postet qeveritare për të parandaluar sabotazhin…
Ata që konsiderohen të nevojshëm mund të punojnë vetëm nën mbikëqyrje të rreptë dhe largohen nga pozicionet e tyre për sjelljen më të vogël të keqe…
Asimilimi hebre nuk është i mundur.
Më vonë në qershor, Yaroslav Stetsko i dërgoi Bandera-s një raport në të cilin ai tha: “Ne, po krijojmë një milici, që do të ndihmojë në largimin e hebrenjve dhe mbrojtjen e popullsisë.” viti bëri thirrje për “shkatërrimin e Moskës”, polakëve, hungarezëve dhe hebrenjve.
Në vitet 1941–1942, ndërsa Bandera po bashkëpunonte me gjermanët, anëtarët e OUN morën pjesë në aksione anti-hebreje. Policia gjermane në vitin 1941 raportoi se ndjekësit fanatikë të Bandera, të organizuar në grupe të vogla ishin “jashtëzakonisht active”, kundër hebrenjve dhe komunistëve.
Megjithatë, kur Bandera ishte në konflikt me gjermanët, UPA nën autoritetin e tij strehoi hebrenjtë, dhe përfshinte disa luftëtarë hebrenj dhe personel mjekësor.
Në organin zyrtar të udhëheqjes së OUN-B, udhëzimet për grupet OUN i nxitën ato grupe që të “likuidojnë manifestimet e ndikimit të dëmshëm të huaj, veçanërisht konceptet dhe praktikat raciste gjermane.”
Por nga ana e tjetër, disa hebrenj morën pjesë në lëvizjen e fshehtë të Banderas, duke përfshirë një nga bashkëpunëtorët e ngushtë të tij, Richard Yary, i cili ishte gjithashtu i martuar me një grua hebreje.
Një tjetër anëtar i shquar hebre i UPA ishte Leyba-Itzik “Valeriy” Dombrovsky. (Ndërsa dy Karaite nga Galicia, Anna-Amelia Leonoëicz (1925-1949) dhe nëna e saj, Helena (Ruhama) Leonowicz (1890-1967), raportohet se janë bërë anëtarë të OUN, rrëfimet gojore sugjerojnë se të dyja gratë nuk bashkëpunonin vullnetin e lirë, por pas kërcënimeve nga nacionalistët.
Deri në vitin 1942, zyrtarët nazistë kishin arritur në përfundimin se nacionalistët ukrainas ishin kryesisht indiferentë ndaj hebrenjve dhe ishin të gatshëm t’i ndihmonin ose t’i vrisnin, nëse njëri do t’i shërbente më mirë kauzës nacionaliste.
Një raport, i datës 30 mars 1942, dërguar Gestapos në Berlin, pretendonte se “lëvizja Bandera ofronte pasaporta të falsifikuara jo vetëm për anëtarët e saj, por edhe për hebrenjtë.” ose punëtorë të kualifikuar që mund të ishin të dobishëm për lëvizjen.
Vdekja dhe varri i Stepán Bandera në Mynih, prill 2014
Më 15 tetor 1959, Bandera u rrëzua jashtë Kreittmayrstrasse 7 në Mynih dhe vdiq menjëherë pas kësaj. Një ekzaminim mjekësor vërtetoi se shkaku i vdekjes së tij ishte helmi nga gazi cianid.
Më 20 tetor 1959, Bandera u varros në varrezat Waldfriedhof në Mynih. Më 17 gusht 2014, njerëz të panjohur rrëzuan kryqin mbi varrin e tij.
Dy vjet pas vdekjes së tij, më 17 nëntor 1961, organet gjyqësore gjermane njoftuan se vrasësi i Bandera kishte qenë një dezertor i KGB-së i quajtur Bohdan Stashynsky, i cili vepronte me urdhër të kreut të KGB-së Sovjetike Alexander Shelepin dhe kryeministrit sovjetik Nikita Hrushov.
Pas një hetimi të hollësishëm kundër Stashynsky, u zhvillua një gjyq nga 8 deri më 15 tetor 1962. Stashynsky u dënua dhe më 19 tetor u dënua me tetë vjet burg.
Vëllezërit e Stepán Banderas, ishin Oleksandr dhe Vasyl Bandera, ku i pari ishte me doktoraturë në Ekonominë Politike nga Universiteti i Romës dhe ky i fundit i diplomuar në Filozofi, Universiteti i Lviv, u arrestuan nga gjermanët dhe u internuan në Aushvic, ku dyshohet se u vranë nga të burgosurit polakë në 1942.
Babai i tij Andriy Bandera u arrestua nga sovjetikët në fund të majit 1941, për strehimin e një anëtari të OUN dhe u transferua në Kiev. Më 8 korrik u dënua me vdekje dhe u ekzekutua më 10 korrik 1941.
Motrat e tij Oksana dhe Marta-Maria u arrestuan nga NKVD në vitin 1941 dhe u dërguan në një GULAG në Siberi. Të dy u liruan në vitin 1960 pa të drejtën e kthimit në Ukrainë.
Marta–Maria vdiq në Siberi në 1982, dhe Oksana u kthye në Ukrainë në 1989, ku vdiq në vitin 2004. Një motër tjetër, Volodymyra, u dënua me një dënim në kampet sovjetike të punës nga viti 1946 deri në vitin 1956. Ajo u kthye në Ukrainë në 1956.
Trashëgimia dhe përjeitmi i emrit Stepán Bandera në Ukrahinë
Për nder të tij vazhdimisht në Ukrahinë janë emetuar pulla postare, ndërtuar monumente, lapidare, statuja dhe me qindra qendra kanë emrin e tij. Kështu Pullë postare ukrainase, që nderon dhe përkujton 100-vjetorin e lindjes së Bandera.
Rigjallërimi i nacionalistëve ukrainas dhe marshimi i tyre në Kiev, më 1 janar 2015
Në një intervistë me gazetën ruse Komsomolskaya Pravda në vitin 2005, ish-shefi i KGB-së, Vladimir Kryuchkov, pohoi se “vrasja e Stepán Bandera ishte një nga rastet e fundit, kur KGB-ja asgjësonte njerëz të padëshiruar me anë të dhunës”.
Në fund të vitit 2006, administrata e qytetit të Lviv njoftoi transferimin e ardhshëm të varreve të Stepán Bandera, Andriy Melnyk, Yevhen Konovalets dhe liderëve të tjerë kryesorë të OUN/UPA, në një zonë të re të Varrezave Lychakiv, kushtuar posaçërisht viktimave të represioneve të shtetasit ukrainas.
Në tetor 2007, qyteti i Lviv ngriti një statujë kushtuar Bandera-s. Shfaqja e statujës ka shkaktuar një debat të gjerë rreth rolit të Stepán Bandera dhe UPA në historinë e Ukrainës.
Dy statujat e ngritura më parë u hodhën në erë nga autorë të panjohur; rryma ruhet nga një detashment i milicisë 24/7. Më 18 tetor 2007, Këshilli i Qytetit të Lviv miratoi një resolute, që përcakton çmimin e Stepán Bandera.
Më 1 janar të vitit 2009, në 100-vjetorin e lindjes së tij, u festua në disa qendra ukrainase dhe një pullë postare me portretin e tij u lëshua në të njëjtën ditë.
Më 1 janar 2014, ditëlindja e 105-të e Bandera u festua nga një procesion me pishtarë prej 15,000 njerëzish në qendër të Kievit dhe mijëra të tjerë u mblodhën pranë statujës së tij në Lviv. Marshimi u mbështet nga Partia e Ekstremit të djathtë Svoboda dhe disa anëtarë të Batkivshchyna të Qendrës së Sjathtë.
Qëndrimet në Ukrainë ndaj Bandera-s
Tifozët e futbollit të Lviv, në një lojë kundër Donetsk. Banneri ukrainas lexon: “Bandera – heroi ynë“. Bandera, vazhdon të jetë një figurë përçarëse në Ukrainë. Megjithëse Bandera, nderohet në pjesë të caktuara të Ukrainës perëndimore dhe 33% e banorëve të Lvivit e konsiderojnë veten si ndjekës të Bandera-s.
Stepán Bandera, së bashku me Joseph Stalinin dhe Mikhail Gorbaçovin, konsiderohet në sondazhet e Ukrainës në tërësi midis tre të treve figura historike, që prodhojnë qëndrime më negative.
Një sondazh kombëtar i kryer në Ukrainë në vitin 2009, pyeti për qëndrimet, sipas rajoneve ndaj fraksionit të Bandera-s në OUN. Ai dha rezultatet e mëposhtme:
Në Galicia (provincat e Lviv, Ternopil dhe Ivano-Frankivsk) 37% kishin një mendim “shumë pozitiv” për Bandera, 26% një opinion “kryesisht pozitiv”, 20% ishin “neutralë”, 5% “kryesisht negative”, 6% “shumë negative” dhe 6% “të pasigurt”.
Në Volhynia, 5% kishin një opinion shumë pozitiv, 20% një opinion kryesisht pozitiv, 57% ishin neutral, 7% ishin kryesisht negativ, 5% shumë negativ dhe 6% ishin të pasigurt.
Në Transcarpathia 4% e të anketuarve kishin një opinion shumë pozitiv, 32% një opinion kryesisht pozitiv, 50% ishin neutralë, asnjë nuk kishte një opinion kryesisht negativ, 7% kishte një opinion shumë negativ dhe 7% ishin të pasigurt.
Në të kundërt, në Ukrainën qendrore (që përfshin kryeqytetin Kiev, si dhe provincat Zhytomyr, Cherkasy, Chernihiv, Poltava, Sumy, Vinnytsia dhe Kirovohrad) qëndrimet ndaj fraksionit të Bandera të OUN ishin 3% shumë pozitive, 10% kryesisht pozitive, 24% neutrale, 17% kryesisht negative, 21% shumë negative dhe 25% të pasigurt.
Në Ukrainën Lindore (provincat Donetsk, Luhansk, Kharkiv, Dnipropetrovsk dhe Zaporizhzhia) 1% secila kishin qëndrime shumë pozitive ose kryesisht pozitive ndaj OUN-it të Bandera, 19% ishin neutrale, 13% kryesisht negative, 26% shumë negative dhe 20% të pasigurt.
Në jug të Ukrainës (rajonet Odessa, Mykolaiv dhe Kherson plus Krime) 1% secila ishin shumë ose kryesisht pozitive, 13% ishin neutrale, 31% kryesisht negative, 48% shumë negative dhe 25% ishin të pasigurt.
Në Ukrainë në tërësi, 6% e ukrainasve kishin një opinion shumë pozitiv, 8% një opinion kryesisht pozitiv, 23% ishin neutralë, 15% kishin një opinion kryesisht negativ, 30% kishin një opinion shumë negativ dhe 18% ishin të pasigurt.
Një sondazh i kryer në fillim të majit 2021 nga Fondacioni i Iniciativave Demokratike së bashku me shërbimin sociologjik të Qendrës Razumkov, tregoi se 32% e qytetarëve e konsiderojnë aktivitetin e Stepán Bandera si një figurë historike si pozitive për Ukrainën, pasi shumë e konsiderojnë aktivitetin e tij negativ; 21% e tjerë i konsiderojnë aktivitetet e Bandera-s sa pozitive aq edhe negative.
Sipas sondazhit, një qëndrim pozitiv mbizotëron në rajonin perëndimor të Ukrainës (70%); në rajonin qendror të shtetit, 27% e të anketuarve e konsiderojnë aktivitetin e tij pozitiv, 27% e konsiderojnë aktivitetin e tij negativ dhe 27% e konsiderojnë aktivitetin e tij si pozitiv ashtu edhe negativ; qëndrimi negativ mbizotëron në rajonet jugore dhe lindore të Ukrainës (54 % dhe 48% e të anketuarve e konsiderojnë aktivitetin e tij negativ për Ukrainën, respektivisht).
2014 Ndërhyrja ruse në Ukrainë
Selia e Euromaidan, Kiev, Janar 2014. Në hyrje të përparme ka një portret të Bandera. Gjatë krizës dhe trazirave të Krimesë të vitit 2014 në Ukrainë, ukrainasit pro-rusë, rusët (në Rusi) dhe disa autorë perëndimorë aluduan për ndikimin e keq të Bandera-s tek protestuesit e Euromaidanit dhe mbështetësit pro-ukrainas të Unitetit në justifikimin e veprimeve të tyre.
Mediat ruse e përdorën këtë për të justifikuar veprimet e Rusisë. Putin e mirëpriti aneksimin e Krimesë, duke deklaruar se ai “po i shpëtonte ata nga udhëheqësit e rinj ukrainas, të cilët janë trashëgimtarët ideologjikë të Bandera, bashkëpunëtorit të Hitlerit gjatë Luftës së Dytë Botërore. “Bashkëpunëtorët e nazistëve pas Bandera-s.” Grupet që adhurojnë Banderën morën pjesë në protestat e Euromaidan.
Çmimi Hero i Ukrainës
Më 22 janar 2010, në Ditën e Unitetit të Ukrainës, Presidenti i atëhershëm i Ukrainës Viktor Jushçenko i dha Bandera titullin Hero i Ukrainës (pas vdekjes) për “mbrojtjen e ideve kombëtare dhe betejën për një shtet të pavarur ukrainas“.
Një nip i Bandera-s, i quajtur gjithashtu Stepán, pranoi çmimin atë ditë nga Presidenti ukrainas, gjatë ceremonisë shtetërore për të përkujtuar Ditën e Unitetit të Ukrainës në Teatrin Kombëtar të Operas së Ukrainës.
Reagimet ndaj çmimit të Bandera janë të ndryshme. Ky çmim është dënuar nga Qendra Simon Wiesenthal dhe Unioni Studentor i Judenjve Francez. Në të njëjtën ditë, media të shumta ukrainase, si gjuha ruse Segodnya, botuan artikuj në lidhje me këtë, duke përmendur rastin e Yevhen Berezniak, një veteran sovjetik ukrainas i njohur gjerësisht i Luftës së Dytë Botërore, duke menduar të heqë dorë nga titulli i tij Hero i Ukrainës.
Përfaqësuesit nga disa organizata antifashiste në Sllovakinë fqinje dënuan çmimin për Bandera, duke e quajtur vendimin e Jushçenkos një provokim u raportua nga RosBisnessConsulting, duke iu referuar Radio Praha.
Më 25 shkurt 2010, Parlamenti Evropian kritikoi vendimin e presidentit të atëhershëm të Ukrainës, Jushçenko për t’i dhënë Bandera titullin Hero i Ukrainës dhe shprehu shpresën se do të rishqyrtohej.
Më 14 maj 2010, në një deklaratë, Ministria e Jashtme ruse tha për çmimin: “se ngjarja është aq e urryer sa që pa dyshim mund të shkaktojë një reagim negativ në radhë të parë në Ukrainë. Tashmë dihet një qëndrim për këtë çështje. të një numri politikanësh ukrainas, të cilët besojnë se zgjidhjet e këtij lloji nuk kontribuojnë në konsolidimin e opinionit publik ukrainas”. Nga ana tjetër, dekreti u duartrokit nga nacionalistët ukrainas në Ukrainën perëndimore dhe nga një pjesë e vogël e amerikanëve ukrainas.
Më 9 shkurt 2010, Marshalli i Senatit të Polonisë Bogdan Boruseëicz tha në një takim me kreun e Këshillit të Federatës së Rusisë Sergei Mironov, se përshtatja e titullit Hero të Ukrainës në Bandera, është një çështje e brendshme e qeverisë ukrainase.
Më 3 mars 2010, këshilli rajonal i Ivano-Frankivsk i bëri thirrje Parlamentit Evropian që ta rishikonte këtë rezolutë. Taras Kuzio, një bashkëpunëtor i lartë në katedrën e studimeve ukrainase në Universitetin e Torontos, ka sugjeruar që Jushçenko i dha Bandera-s çmimin në mënyrë që të pengojë shanset e Julia Tymoshenkos për t’u zgjedhur presidente gjatë zgjedhjeve presidenciale të Ukrainës 2010.
Më 5 mars 2010, Presidenti Viktor Janukoviç deklaroi se do të merrte një vendim për të shfuqizuar dekretet, për të nderuar titullin Heronjtë e Ukrainës për Bandera dhe kolegun nacionalist Roman Shukhevych përpara Ditës së Fitores së ardhshme, edhe pse dekretet e Heroit të Ukrainës e bëjnë këtë. të mos parashikohet mundësia që një dekret për dhënien e këtij titulli të anulohet.
Më 2 prill 2010, një gjykatë administrative e rajonit të Donetskut vendosi që dekreti presidencial për dhënien e titullit të ishte i paligjshëm. Sipas vendimit të gjykatës, Bandera nuk ishte shtetas i Republikës Sovjetike Socialiste të Ukrainës (përballë Ukrainës).
Më 5 prill 2010, Gjykata Kushtetuese e Ukrainës refuzoi të fillojë procedurat kushtetuese mbi kushtetutshmërinë e dekretit të Presidentit Jushçenko, në të cilin bazohej çmimi. Një vendim nga gjykata u dorëzua nga Këshilli i Lartë i Republikës Autonome të Krimesë më 20 janar 2010.
Në janar 2011, shërbimi i shtypit presidencial informoi se çmimi ishte anuluar zyrtarisht. Kjo u bë pasi një ankesë kasacioni e paraqitur kundër vendimit nga Gjykata Administrative e Qarkut Donetsk u refuzua nga Gjykata e Lartë Administrative e Ukrainës më 12 janar 2011. Ish-presidenti Jushçenko e quajti anulimin “një gabim të madh”.
Në dhjetor 2018, parlamenti ukrainas u zhvendos për t’i dhënë sërish çmimin Bandera-s, por propozimi u refuzua në gusht 2019.
Përkujtimore
Ka muzeume Stepán Bandera në Dubliany, Volia-Zaderevatska, Staryi Uhryniv dhe Yahilnytsia. Ekziston një Muzeu i Luftës Çlirimtare të Stepán Bandera në Londër, pjesë e Arkivit OUN, dhe Muzeu Familjar i Banderas (Музей родини Бандерів) në Stryi.
Ka edhe rrugë Stepán Bandera në Lviv (ish rruga Mury), Lutsk (ish rruga Suvorovska), Rivne (ish rruga Moskovska), Kolomyia, Ivano-Frankivsk, Chervonohrad (ish rruga Nad Buhom), Berezhany (ish rruga Cherniakhovskoho), Drohobych (ish rruga Sliusarska), Stryi, Kalush, Kovel, Volodymyr-Volynskyi, Horodenka, Dubrovytsia, Kolomyia, Dolyna, Iziaslav, Skole, Shepetivka, Brovary dhe Boryspil, dhe një perspektivë Stepán Bandera në Ternopil (pjesë e Perspektiva e Leninit).
Më 16 janar 2017, Instituti Ukrainas i Kujtesës Kombëtare deklaroi se nga 51,493 rrugët, sheshet dhe “objektet e tjera” që ishin riemërtuar (që nga viti 2015) për shkak të dekomunizimit, 34 rrugë u emëruan me emrin Stepán Bandera. Për shkak të “shoqërimit me regjimin totalitar komunist”, Këshilli i Qytetit të Kievit më 7 korrik 2016 votoi 87 me 10 pro në favor të mbështetjes për riemërtimin e Avenue Moska në Stepán Bandera Avenue.
Monumenti i Stepán Bandera në Ternopil
Monumentet kushtuar Stepán Bandera janë ndërtuar në një numër qytetesh të Ukrainës perëndimore, duke përfshirë një statujë në Lviv, si dhe Staryi Uhryniv, Kolomyia, Drohobych, Zalishchyky, Mykytyntsi, Uzyn, Buchach, Hrabivka, Horodenka, Staryi Sambir, Ternopil, Ivano-Frankivsk, Strusiv, Truskavets, Horishniy, Velykosilky, Sambir, Velyki Mosty, Turka, Zdolbuniv, Chortkiv, Sniatyn, dhe në qytete dhe fshatra të tillë si Berezhany, Boryslav, Chervonohrad, Dubliany, Kamianka-Buzka, Kremenets, Mostyska, Pidvolochysk, Seredniy Bereziv, Terebovlia, Verbiv dhe Volia-Zaderevatska.
Në 2010 dhe 2011, Bandera u emërua qytetar nderi i një numri qytetesh perëndimore të Ukrainës, duke përfshirë Khust, Nadvirna, Ternopil, Ivano-Frankivsk, Lviv, Kolomyia, Dolyna, Varash, Lutsk, Chervonohrad, Terebovlia, Truskavets, Radekhiv, Sokal, Stebnyk, Zhovkva, Skole, Berezhany, Sambir, Boryslav, Brody, Stryi, dhe Morshyn.
Në fund të vitit 2018, Këshilli i Rajonit të Lvivit vendosi të shpallë vitin 2019 si viti i Stepán Bandera, duke shkaktuar protesta nga Izraeli.
Dy filma artistikë janë bërë për Banderën, ndër ta janë “Vrasja e tetorit në Mynih” (1995) dhe “The Undefeated” (2000), të dy me regji të Oles Yanchuk, së bashku me një numër filmash dokumentarë.
Në vitin 2021, Instituti Ukrainas i Kujtesës Kombëtare nën autoritetin e Ministrisë së Kulturës së Ukrainës, përfshiu Bandera, midis figurave të tjera nacionaliste ukrainase, në Nekropolin Virtual, një projekt që synonte të përkujtonte figura historike të rëndësishme për Ukrainën.
Literatura:
- Marples, David R. (2006). “Stepán Bandera: The Resurrection of a Ukrainian National Hero. Europe-Asia Studies..
- Breitman, Richard (2010). Hitler’s Shadow: Nazi War Criminals, U.S. Intelligence, and the Cold War. DIANE Publishing. p.82.
- Snyder, Timothy (24 February 2010). “A Fascist Hero in Democratic Kiev”. The New York Review of Books. Retrieved 8 January 2019
- Volodymyr Yaniv (2004). “Bandera, Stepán”. Encyclopedia of Ukraine
- Rossolinski, Grzegorz (2014). Stepán Bandera: The Life and Afterlife of a Ukrainian Nationalist : Fascism, Genocide, and Cult. Columbia University Press
- Christopher Andreëand Vasili Mitrokhin, The Sword and the Shield: The Mitrokhin Archive and the Secret History of the KGB, Basic Books, 1999.
- “Texts adopted, Thursday, 25 February 2010, Situation in Ukraine, P7_TA(2010)0035”. Europarl.europa.eu. Retrieved 18 August 2018.
- “Russia condemns Yushchenko for declaring Bandera a Hero of Ukraine”. Voice of Russia. 26 January 2010. Archived from the originalon 14 November 2012. Retrieved 3 May 2012.
- “Ukraine: l’UEJF condamne la glorification d’un complice des nazis”. Archived6 February 2010 at the Wayback Machine. Student Union of French Jews. 1 February 2010. Retrieved 6 February 2010.
- Reuters, Thomson, Ukrainians mark birthday anniversary of controversial nationalist, retrieved 27 November 2018
- Cohen, Josh. “Dear Ukraine: Please Don’t Shoot Yourself in the Foot”. Foreign Policy. Retrieved 27 November 2018.
- “Nuremberg – The Trial of German Major Ëar Criminals (Volume VI)”. Nizkor.org. Archived from the originalon 24 March 2010. Retrieved 18 August 2018.
- “Ukrainian History – World War II in Ukraine”. InfoUkes. Retrieved 17 March 2010.
- Berkhoff, K.C.and M. Carynnyk ‘The Organization of Ukrainian Nationalists and Its Attitude toëard Germans and Jeës: Iaroslav Stets’ko’s 1941 Zhyttiepys’ in: Harvard Ukrainian Studies, vol. 23 (1999), nr. 3/4, pp. 149-184.
- “Israeli ambassador ‘shocked’ by Lviv region’s decision to declare Year of Bandera”. Kyiv Post. 13 December 2018.
- “Nazi collaborators included in Ukrainian memorial project”. jpost.com. 21 January 2021
