Nga Paul Tedeschini
“Unë do të qëndroj për të luftuar për vendin tim, por nuk mund ta bëj vetëm”, shkruan drejtori 38-vjeçar në një apel dërguar komuniteteve të botës, në mënyrë që ata të mos mbeten të heshtur përballë asgjësimit të të drejtave të popullsisë nga talebanët.
Ajo ishte gruaja e parë afgane që mori një doktoraturë në kinematografi. E para që u bë presidente e organizatës afgane, pasi institucioni qeveritar i filmit u themelua në vitin 1968. Në vitin 2019, kur asaj iu dha posti, ajo ishte e vetmja kandidate femër. Sot, drejtoresha afgane dhe krijuesja e dokumentarëve, Sahraa Karimi, 38 vjeç, ka zgjedhur me guxim të qëndrojë në vendin e saj të origjinës – ku u vendos në vitin 2012, pasi përfundoi studimet e saj në Bratislavë, Sllovaki – dhe në një letër të hapur, të përzemërt, drejtuar komuniteteve përreth bota, denoncon gjendjen tragjike të grave afgane, të dënuara për të shkelur të drejtat e tyre, për të parë përparimin e bërë në rrugën e emancipimit të shkatërruar, për t’u reduktuar në heshtje dhe nënshtrim në një vend të dominuar nga obskurantizmi dhe fanatizmi i talebanëve regjimi.
Më poshtë publikojmë apelin e Sahraa Karimit në mënyrë të plotë.
Për të gjitha komunitetet në botë
Unë ju shkruaj me një zemër të thyer dhe shpresën se ju mund të bashkoheni me mua në mbrojtjen e njerëzve të mi të bukur. Javët e fundit ata kanë marrë kontrollin e shumë provincave. Ata masakruan njerëzit tanë, rrëmbyen shumë fëmijë, u shitën vajza si nuse të mitur burrave të tyre, vranë gra për veshjet e tyre, torturuan dhe vranë një nga komedianët tanë të dashur, vranë një nga poetët tanë historikë, vranë kokën e kulturë dhe media për qeverinë, ata vranë njerëz të lidhur me qeverinë, ata mbyllën publikisht disa nga burrat tanë, ata zhvendosën qindra mijëra familje …
Media, qeveritë dhe organizatat humanitare botërore heshtin sikur kjo “marrëveshje paqeje” me talebanët të ishte legjitime. Nuk ka qenë kurrë legjitime … Nëse talebanët kanë marrë kontrollin, ata gjithashtu do të ndalojnë çdo art … Ata do të ua heqin të drejtat e grave, ne do të mbyllemi në hijet e shtëpive tona dhe zërave tanë, shprehja jonë do të jetë i mbytur …
Unë nuk e kuptoj këtë botë. Nuk e kuptoj këtë heshtje. Unë do të qëndroj për të luftuar për vendin tim, por nuk mund ta bëj vetëm. Kam nevojë për aleatë. Ju lutemi na ndihmoni duke bere qe bota të preokupohet per ate që po na ndodhë …
Bëhuni zërat tanë jashtë Afganistanit.
Ne nuk do të kemi qasje në internet ose ndonjë mjet komunikimi… Ju lutemi, për aq kohë sa ju mund ta ndani këtë fakt me mediat tuaja dhe të shkruani për ne në rrjetet tuaja sociale. Bota nuk duhet të na kthejë shpinën … na ndihmo
Një mijë faleminderit. Unë e vlerësoj aqë shumë zemrën tuaj të pastër dhe të vërtetë.
