ALBDREAMS.NET

"Endërrat Shqiptare" - nga 26 nëntor 2004

Lajme Shkurt

by

Autoritetet amerikane arrestojnë Efraim Diverolin

Florida – Efraim Diveroli është arrestuar ditën e premte nga autoritet amerikane me akuzën e armëmbajtjes pa leje. Diveroli është pronari i kompanisë AEY, i cili arriti të nënshkruajë një kontratë prej 300 milionë dollarësh me Pentagonin për blerjen e transportimin e municioneve nga Shqipëria në Afganistan.

Aksident tragjik në Portugali, 6 të vdekur 72 të plagosur

Lisbonë- 6 të vdekur dhe 72 të plagosur është bilanci një aksidenti zhinxhir të ndodhur në 250 km në jug të kryeqytetit portugez. Në aksident janë përfshirë një numër  prej 4 automjetesh që janë goditur njëra pas tjetrës  në formën e një zinxhiri.

Me sa bëhët e ditur gjendaj e 24 të plagosurve është shumë e rëndë.

Në vendngjarje kanë shkuar për  të  dhënë ndihmën e parë 200 punonjës të ndihmës së shpejtë, 68 mjete të ndryshme dhe 2 helikopte

Radonjiç dhe Vllaznia e nisin mbarë sezonin

by

Trajneri malazez debuton me fitore dhe është gëzuar jo pak kur në fund skuadra kuqeblu ka shënuar

E ka nisur në mënyrën më të mirë të mundshme kampionatin e ri Vllaznia. Duke luajtur në fushën asnjanëse të Lezhës ndaj Bylisit, ajo ka fituar 3 2 dhe ka marrë tri pikët e para. Loja e kuqebluve, të paktën për 70 minuta, ka qenë shumë e mirë, ndërkohë që 20 minutat e fillimit të pjesës së dytë duhen analizuar hollësisht. Analizë që tashmë do të bëhet edhe më e qetë, sepse u morën tri pikët e kërkuara. Debutimi në krye të pankinës shkodrane për trajneri Mojash Radonjiç ka dhuruar jo pak emocione.

Aq sa ndoshta edhe vetë nuk i kishte menduar. I qetë përgjithësisht në stol, vetëm në ndonjë moment kur gabonte gjyqtari ka dalë nga vendqëndrimi i tij, duke lëshuar jo pak fjalë në gjuhën e tij për njeriun që drejtonte ndeshjen. Në fund, kur është dëgjuar vërshëllima e fundit, është parë të gëzojë jo pak, madje të fluturojë lart në ajër.

Eshtë fitorja e tij e parë në Shqipëri dhe prandaj ka kërkuar ta shijojë atë. “Ndeshje e shkëlqyer dhe me emocione të mëdha. Ka qenë e vështirë marrja e fitores, por e merituar. E kërkuam atë deri në fund dhe ia arritëm. Pas kësaj fitoreje, duhet të gëzojmë pak, të qetësohemi dhe më pas të fillojmë të mendojmë për ndeshjen e ardhshme,” thotë trajneri malazez i Vllaznisë.

Pyetja e parë që i drejtohet është ajo për Sinanin, futbollistin që shpëtoi skuadrën në këtë ndeshje. Përgjigjja është e thjeshtë dhe e pritshme: “Sinani ka meritën e vet në këtë fitore, por ne ende presim që të kthehet ai Sinan që njohin të gjithë. Kur të ndodhë kjo, sigurisht që do të jetë edhe më i rëndësishëm.” Kohët e fundit ka pasur jo pak komente për aktivizimin e lojtarëve të rinj dhe lënien në stol të titullarëve.

Kështu ndodhi edhe në ndeshjen e parë të kampionatit, kur në fushë kanë qenë katër futbollistë U 20. Radonjiç e ka të qartë se do e pyesim edhe për këtë çështje dhe prandaj thotë: “Në fakt, këtë ndarje lojtarë të rinj e të vjetër e kanë bërë gazetarët. Të gjithë këta janë lojtarë të Vllaznisë dhe unë aktivizoj lojtarët që janë më në formë.

I patë edhe ndaj Bylisit, asnjë nga këta lojtarët e rinj që luajtën, nuk gabuan. Në momentet e pësimit të golave, gabuan dy lojtarë me përvojë, Smajli dhe Rajoviç. Për këtë arsye, besoj se nuk duhet të merremi shumë me këtë çështje.” Në ndeshjen ndaj ballshiotëve kanë luajtur për herë të parë me fanellën e Vllaznisë edhe dy sulmues, kroati Jumiç dhe serbi Jovanoviç, që madje ishte edhe autor i golit të fitores.

I pyetur për përshtypjen që lanë te trajneri këta dy lojtarë, Radonjiç është shprehur: “Jumiç ka një muaj që është me skuadrën, ndërsa Jovanoviç vetëm shtatë ditë. Ata kanë nevojë dhe duan kohën e duhur për t’u përshtatur me skuadrën, prandaj dhe nuk mund t’i gjykojmë ashtu si duhet për momentin. Unë mendoj se janë lojtarë që do të na bëjnë punë gjatë kampionatit,” deklaron në fund trajneri i Vllaznisë.

Fatos Kongoli: Koha kur u pendova se isha shkrimtar…

by

Kozeta Zylo

Fatos Kongoli është ndër shkrimtarët e shquar shqiptarë, jo vetëm brenda kufijve të Shqipërisë, por dhe jashtë trojeve të saj. Fitues i disa çmimeve kombëtare dhe ndërkombëtare, ai ka marrë titullin e lartë në Francë, “Kalorës i Legjionit të Nderit”, akorduar nga presidenti francez, Sarkozi. Këtë titull e kanë marrë deri tani vetëm tre shqiptarë, Ismail Kadare, Jusuf Vrioni dhe Fatos Kongoli. Librat e Kongolit janë botuar në 11 vende të ndryshme të Europës, e për ta kanë shkruar disa nga gazetat dhe revistat më të mëdha europiane. Më poshtë ai na flet më tej për veten dhe krijimtarinë…
Nga presidenti francez, Sarkozi, ju keni marrë gjithashtu në fillin të këtij viti titullin më të lartë në Francë, “Kalorës i Legjionit të Nderit”…
Marrëdhënia ime me gjuhën frënge, kulturën dhe qytetërimin francez, me frankofoninë është më se gjysmëshekullore, qysh se në shkollë të mesme zura të mësoja si gjuhë të dytë të huaj frëngjishten. Në fillim këto kanë qenë vetëm hobi, por me kohë, në dekadat e errëta të diktaturës, gjuha frënge, kultura dhe qytetërimi francez u bënë hapësirat e mia të arratisë, hapësirat e mia të lirisë. Në këto hapësira, ndër vite njoha letërsinë e madhe franceze e botërore, njoha botën. Në një farë mënyre u bëra shkrimtar, ky që jam sot.
E kishit menduar një ditë se shkrimtari Kongoli do të përkthehej në shumë vende të botës dhe do të vlerësohej maksimalisht?
Të them të drejtën, as që më kishte vajtur nëpër mend diçka e tillë. Gjatë periudhës së diktaturës unë kam shkruar e botuar pak. Pjesën më të madhe të kohës lexoja, sidomos në frëngjisht, mjeshtrit e mëdhenj, që janë shkollat e vërteta të letërsisë, pa e ditur se kështu po bëja investimin më të madh për të ardhmen. Fatmirësisht mbërriti një ditë dhe diktatura u shemb, dhe unë nuk humba më kohë, por zura të shkruaja i lirë, ashtu siç dëshiroja e nuk kisha shkruar më parë. Pata fat, romanet e mi u botuan dhe u pëlqyen në Shqipëri e në vende të tjera.
Ju keni mbaruar për matematikë, cili ka qenë ngacmimi më i fuqishëm dhe që ju dha muzë për të shkruar romane të një niveli shumë të lartë artistik?
Lidhur me faktin që kam mbaruar për matematikë dhe më pas iu ktheva letërsisë, është një pyetje që ma drejtojnë shpesh dhe unë mund të flisja gjatë. Po them se u futa të studioja matematikë, pjesërisht këto studime i kam kryer në Kinë, në Pekin (1961-1964), me këmbënguljen e tim eti. Unë iu binda, për brezin tim fjala e prindit përgjithësisht ishte urdhër. Por prirja ime që në fëmijëri, kur shkruaja vjersha fshehurazi, ka qenë letërsia.
Dhe pasi u mora nja dhjetë vjet me matematikë, përfshi studimet, hoqa dorë prej saj, për t’u penduar shumë shpejt. Letërsia ndaj së cilës isha i prirur unë, ajo që e quajnë “letërsi e dhimbjes njerëzore”, nuk mund të bëhej në Shqipëri. Kur e kuptova këtë qe vonë, nuk kthehesha dot mbrapsht. Sot them se sidoqoftë, nuk bëra dhe aq gabim që e lashë matematikën për letërsinë.
Sa ka ndikuar jeta e mësuesit në krijimtarinë tuaj dhe çfarë do të veçonit ndonjë gjë interesante nga ish-nxënësit tuaj?
Ka ndikuar shumë. Jo vetëm sepse në izolimin e atij fshati të thellë ku më emëruan fill pas mbarimit të fakultetit (fshati Benë në zonën e Shmilit në Elbasan) zura të shkruaja prozat e mia të para, por edhe sepse mjediset e fshatit zunë vend në shumë tregime e novela të miat, më pas në romane. Sa për nxënësit, të shkretët ata, ishin mjaft të urtë, por mjerisht të mbushur me morra. Ishte një fshat me njerëz të mirë, tmerrësisht të varfër. Më kujtohet se gjatë një viti që qëndrova atje, mora nja tri-katër herë morra.
Në prozën tuaj keni momente që keni shprehur botën tuaj personale dhe si, konkretisht?
Pa dyshim, në të gjithë librat e mi ka elemente të jetës sime. Duke u nisur nga fakti që te një pjesë jo e vogël e tyre edhe rrëfimi bëhet në vetën e parë, lexues të ndryshëm në Shqipëri dhe jashtë, më kanë drejtuar shpesh edhe pyetjen nëse ato janë romane autobiografikë. Po marr si shembull romanin “Dragoi i fildishtë”, ku personazhi kryesor, në rini të vet, ashtu si unë, ka studiuar në Kinë. Përveç këtij fakti aty ka shumë ngjarje, personazhe të ndryshëm etj, në përgjithësi hollësira, të cilat një njeri që më njeh nga afër dhe është në dijeni të ngjarjeve të jetës sime, do ta shtynin të më thoshte: po, ky është vërtet një roman autobiografik. E megjithatë nuk është kështu. Në këtë pikëpamje do të thoja se disa romane të mi janë dhe nuk janë autobiografikë. Sepse letërsia nuk mund të mbetet te fakti, te “historia”, ajo shkon përtej tyre.
Thonë që artisti, shkrimtari është biri i Erosit, sa vend zë letërsia erotike në prozën tuaj?
Për këdo që ka lexuar libra të mi, është e qartë se erotizmi zë shumë vend në to. Kjo është e natyrshme, erosi është pjesë e jetës. Në krijimtarinë time, kjo përcaktohet së pari nga përfytyrimi që unë vetë kam për letërsinë. Këtë e kam shprehur përmes personazhit kryesor të romanit “Lëkura e qenit”, si një alterego imja. Për të, letërsia është femër dhe femra letërsi. Në përfytyrimin e tij, letërsia është një femër e bukur, pas së cilës ka rendur tërë jetën pa mundur ta posedojë. Ai nuk beson se letërsia mund të posedohet. Parë me këtë sy, erosi në librat e mi nuk është një qëllim në vetvete, eros për eros. Është në një kontekst më të ndërlikuar të jetës dhe sjelljes së personazheve në kushte të caktuara. Shkurt, letërsia ime nuk është letërsi erotike, ndaj së cilës, sigurisht nuk kam kurrfarë paragjykimi.
Ndërmjet romaneve me tituj shumë domethënës, më ka bërë përshtypje titulli i romanit “Lëkura e qenit”, përse zgjodhët këtë titull?
Më shumë se sa e zgjodha unë, ai doli vetë, u imponua si thelb i personazhit kryesor, i cili tërë kohën ironizon vetveten. E ndjera nëna ime, për gratë e pafat me burrat e tyre tërë vese, përdorte shprehjen “ka vajtur si gjalpi në lëkurë të qenit”. Sipas nënës sime, një cope lëkure qeni mund t’i hedhësh gjalpë sa të duash, ajo nuk gatuhet, lëkurë se lëkurë mbetet. Një shpjegim tjetër për ketë shprehje, që më duket më i saktë, ka qenë ai i një blegtori. Sipas tij, dikur, nëpër baxhot në mal, barinjtë e “konservonin” gjalpin të futur brenda një lëkure qengji. Aty gjalpi ruhet, nuk prishet. Në një lëkurë qeni gjalpi nuk ruhet, prishet. Këndej edhe shprehja për gratë e vajtura dëm me burra të padenjë, siç është i padenjë edhe personazhi kryesor i librit për bashkëshorten e tij. I penduar pas vdekjes së saj, ai e quan veten “lëkurë qeni”, e ky është lajtmotiv i gjithë romanit.
Kur filloni të shkruani, keni momente që ndiheni në krizë, dhe kur ju ka ndodhur kjo?
Pas çdo romani që shkruaj, kaloj një periudhë “krize”, mbetem bosh. Është një vuajtje që herë zgjat shumë, herë më pak. Përfshihesh nga një ankth, të duket sikur nuk ke për të shkruar më. Pastaj, fatmirësisht, kur je çliruar nga romani pararendës, më saktë pasi ai ka dalë plotësisht prej teje, vjen romani i ri. Ti shpëton nga “kriza”, nga vuajtja.
Sa e favorshme është klima letrare për krijuesit në Shqipëri dhe cilat janë pengesat?
Klima letrare sot në Shqipëri është e ngjashme me klimën letrare në çdo vend tjetër të lirë, normal, të hapur, me kontakte edhe me zhvillimet bashkëkohore, në Europë e më gjerë. Këto janë thelbësore për letërsinë, liria dhe kontaktet me botën. Këto nuk u mungojnë sot shkrimtarëve shqiptarë. Unë vetë, prej shumë vitesh bëj një jetë të tërhequr, çështje moshe më shumë. Mesa di, vështirësi kanë sidomos autorët e rinj, nuk e kanë të lehtë të botojnë e për këtë duhen gjetur mënyrat që të talentuarit të ndihmohen. Por kjo nuk është aq e thjeshtë sepse, së pari është çështje financiare.
Në Francë janë përkthyer disa romane tuajat. Sa kanë ndikuar artikujt e shumtë në gazetat më prestigjioze të Francës për një njohje më të gjerë tuajën si shkrimtar?
Në Francë janë botuar pjesa më e madhe e romaneve të mi, deri më sot shtatë prej tyre dhe një i tetë, romani im më i fundit, “Bolero në vilën e pleqve”, tashmë është përkthyer. Më kujtohet kur u botua atje romani im i parë në gjuhën frënge, “I humburi”, në vitin 1997. Jehona ka qenë vërtet e jashtëzakonshme, e papritur për mua. Gazeta “Le Monde” doli me një shkrim të gjatë, një faqe të tërë, me një fotografi të madhe timen, me titull: “K-ja tjetër”. Ndërkaq, unë ndodhesha në Tiranë dhe një mbrëmje vonë, i ndjeri Jusuf Vrioni më mori në telefon nga Parisi dhe më uroi. “Ti nuk mund ta kuptosh se ç’do të thotë kjo për ty”, – më tha. Unë vërtet nuk e kuptoja. Pas këtij shkrimi vlerësues në “Le Monde”, unë pata menjëherë kërkesa për botimin e atij libri nga disa shtëpi të tjera botuese në vende të ndryshme të Europës. Pra, roli i shtypit është vërtet i pazëvendësueshëm.
Duke pasur gjithë këtë prodhimtari cilësore në krijimtari, sa kohë i kushton familjes shkrimtari Kongoli?
Kjo është një pyetje që më vë vërtet në pozitë të vështirë. Dihet, shkrimtarët janë “të vështirë”, shpesh egoistë etj. Unë nuk bëj përjashtim dhe mund të pohoj me keqardhje që nuk i kam kushtuar gjithmonë kohën e duhur familjes. Prandaj, pa mirëkuptimin e bashkëshortes sime, Lilit, e cila ka sakrifikuar shumë nga vetja e saj, qoftë dhe për edukimin e fëmijëve, qoftë edhe sot e kësaj dite, për të më krijuar mua kurdoherë kushtet optimale për të punuar, unë vështirë se do të kisha mundur të shkruaja ata libra që kam shkruar.

Sa gjëra mund të bëhen gjatë gjumit?

by

Duket si shaka, por shkencëtarët e kanë përkufizuar edhe me një term, “sexonia”, formën më të re e më të sikletshme të somnambulizmit, i cili bën që, sidomos meshkujt të bezdisin seksualisht partneret, madje edhe të përballen me akuza dhunimi, për shkak se kanë hyrë pa e ditur në krevatin e ndaluar.

Ndërsa te gratë shfaqet shpesh me masturbimin kompulsiv, por edhe me zgjatjen e duarve drejt partnerit.
Dy autorë amerikanë janë marrë gjerësisht me këtë problem. Njëri në revistën shkencore “Sleep” (gjumi), ndërsa tjetri në sitin e internetit sleepsex.org”, ku ka grumbulluar edhe dëshmitë e pacientëve të shumtë, të cilët në përgjithësi janë nën ankthin se një sjellje e tillë do t’u dëmtojë raportin me partnerin, në raste të caktuara, duke rrezikuar edhe divorcin.
Edhe pse nuk mungojnë as çiftet që e vlerësojnë këtë formë sjelljeje “pa kokëçarje” si diçka të bukur e të veçantë.

Shkaqet e këtij shqetësimi janë ende të panjohura. “sexonia mund të jetë një problem real”, shpjegon psikologu Atonio Zadra: “Dimë që gjatë somnambulizmit mund të vihen në jetë disa veprime që i kryejmë kur jemi zgjuar, siç është ecja apo të ngrënit”.
Kështu ndodh edhe me seksin, pse jo, “por nuk mund të përjashtojmë faktin se shpesh bëhet fjalë veç për justifikime”, vëren psikologu. “Për të qartësuar më tej fenomenin, duhen kryer teste laboratorike”.

Mbetet fakti që deri tani nuk ekziston asnjë lloj terapie për të kuruar këtë shqetësim. Dy shkencëtarët amerikanë u këshillojnë pacientëve t’i kërkojnë ndihmë partnerit, e të mos u drejtohen mjekimeve apo substancave që mund të përkeqësojnë. U thonë që në mungesë të ndonjë këshille të saktë, më mirë të flenë veç e veç apo në krevate të ndarë. /Telegrafi/

Është Jonathan Franzen "romancieri më i madh amerikan"?

by

Numërohen me gishtat e dorës shkrimtarët që e kanë pasur këtë nder, apo këtë privilegj, që t’iu kushtohet një kopertinë e të përjavshmes amerikane “Time Magazine” (3 360 135 kopje në javë). Pas J.D. Salinger (1961), Vladimir Nabokov (1969), Günter Grass (1970), John Updike (1968 et 1982), George Orwell (1983), Tom Wolfe (1998), Toni Morrisson (1998), është radha e Jonathan Franzen, autor i “The Corrections”.
Kishte dhjetë vjet që kjo s’kishte ndodhur me ndonjë shkrimtar të gjallë amerikan. Qysh prej Stephen King-ut në vitin 2000.
A është me të vërtetë Franzen “shkrimtari i madh amerikan” shpallur në kopertinën e revistës, shprehje me të cilën skicohej dikur Faulkner, Steinbeck dhe Hemingway? Ose më mirë akoma, ashtu si saktësohet në artikull, si “romancieri i letërsisë amerikane”, një kategori që i fut në mendime ata që nuk i përkasin?
Në moshën 51-vjeçare, me gjashtë libra të botuar, ka nxjerrë në dritë madje edhe kujtimet (“The discomfort zone”), duket pak si herët. Por nuk mund të jetë dhe aq i çuditshëm promovimi i kësaj shenje të mirëpritur, meqenëse “Freedom”, romani i tij ri që tregon shpërbërjen e një familje, del këto ditë në anglisht te Farrar, Strauss & Giroux.
Ai nuk kishte botuar asgjë qysh nga “The corrections” më 2001, që pati një sukses të jashtëzakonshëm në SHBA (u vlerësua me National Book Award) po edhe në Evropë. Bazuar në këtë roman Robert Zemeckis bëri një përshtatje kinematografike. Edhe kritika franceze ka qenë unanime në lëvdatat që i ka dhënë veprës, sigurisht me ndonjë përjashtim.
Në artikullin prej 6 faqesh që i ka kushtuar në “Time”, Lev Grossman thotë se Jonathan Franzen nuk është shkrimtari më i pasur amerikan dhe as më i famshmi por e sheh atë si më ambiciozin dhe një ndër më të mirët. Në fund të fundit, për një njujorkez që thotë se frymëzohet nga “Manastiri i Parmës”, nuk do të ishte dhe aq keq.

Miss Universi 2010, fiton meksikanja Jimena, Shqipëria mes 15 finalisteve

by

LAS VEGAS- Jimena Navarrete është zgjedhur Miss Universi 2010 në edicionin e 59 të këtij konkurs bukurie ku morën pjesë 83 bukuroshe nga e gjithë bota. Spektakli u zhvillua mbrëmë në Las Vegas. Anxhela Martini përfaqësuesja e Shqipërisë u zgjodh ndër 15 finalistet e këtij spektakli, si dhe një ndër 10 femrat me trupin më të bukur në këtë ngjarje. Në vend të dytë u klasifikua Miss Xhamajka Yendi Phillipps, dhe në vend të tretë fitoi Miss Australia Jesinta Campbell.

“Si na dështoi atentati ndaj Enver Hoxhës në paradën për 30-vjetorin e çlirimit”

by

“Si tentuam të vrisnim Enver Hoxhën në paradën e 30-vjetorit të çlirimit”

Abdyl Banushi rrëfen detajet e atentatit, që nuk u realizua për shkak të masave të rrepta të Sigurimit

______________________________________________________________

Nëse nuk do të kishte tentuar të qëllonte mbi Enver Hoxhën në kohën kur pushteti i këtij ishte në pozita më të betonuara se kurrë, mbase emri i Abdyl Banushit, sekretarit të organizatës “Fronti i Rezistencës Antistaliniste Shqiptare”, me qendër në Nju Jork të SHBA, do të renditej mes eksponentëve të rëndomtë antikomunistë.

_________________________________________________________

Por më 29 nëntor 1974 ai guxoi t’i afrohej tribunës së paradës, të rrokte me vështrim Enver Hoxhën dhe të shtrëngonte armën e bombat, që kishte fshehur në trup, në mëdyshje për të vepruar. Pavarësisht se ai e gjykoi se do ishte e kotë të vepronte, kjo për shkak të masave të rrepta të sigurisë, mjafton kaq, që akti i tij të quhet i pashembullt. Të paktën Abdyl Banushi, me guximin e tij, i’u afrua Enver Hoxhës deri në rreth 200 metër largësi dhe në fund të fundit ca plumba në adresë të tij edhe mund ti kishte lëshuar. Një rast unik, që krahasuar me përpjekjen vite më pas të Xhevdet Mustafës, që nuk mundi as t’i afrohej Tiranës, kjo tentativë bëhet edhe më kuptimplotë. Ka gjithsesi një moment që duhet diskutuar. Në hetuesi Abdyl Banushi nuk e ka rrëfyer këtë ngjarje dhe për më tepër nuk është pyetur për të. Madje, gjatë gjithë hetuesisë së tij, nuk del që Abdyli të ketë shkelur territorin shqiptar që pas arratisjes në 1961. Duket se Abdyli fliste për hetuesit jo më shumë nga ata që kishin dijeni nga burime të tjera për veprimtarinë e tij. Nga ana tjetër, në librin e tij, shkruar pas daljes nga burgu më 1991, Banushi e përshkruan hollësisht futjen në Shqipëri dhe tentativën për të vrarë Enver Hoxhën. Atëherë, si është e vërteta? Po të shohësh dokumente, kryesisht dëshmi të tjera, del që vërtet Abdyl Banushi ka tentuar të vrasë Enver Hoxhën në podiumin e paradës. Këtë e ka pranuar Kadri Hazbiu në gjyqin e tij, por e ka pranuar Hasan Luçi, një oficer i zbulimit shqiptar, që operonte në Francë në të njëjtën kohë me veprimtarinë e Abdyl Banushit. Sipas Hasan Luçit: “Abdyl Banushi do qëllonte direkt nga Shallvaret me armë snajper për të vrarë Enver Hoxhën. Kjo ishte dhe arsyeja që atë vit u zhvendos tribuna e paradës nga hotel ‘Dajti’ para Kryeministrisë”. Pas këtij konfirmimi, ka shumë të ngjarë që hetuesit e Abdyl Banushit të mos e kenë përfshirë këtë moment në dokumentet legale që shkuan në gjyq, apo që më pas u lidhën nëpër dosje e përfunduan në arkiva, për një tjetër fakt ende jo shumë të njohur. Ka të ngjarë që në psikologjinë e kohës të mos pranohej ideja e një atentati, qoftë të dështuar, ndaj Enver Hoxhës. Sepse sipas kësaj mendësie, ai ishte i paprekshëm, si një perëndi. Nga ana tjetër, ka të ngjarë që një masë e tillë merrej që në asnjë rast populli i thjeshtë të mos mësonte se regjimi kishte kundërshtarë aq të fortë sa të mundnin t’i bënin atentat Enver Hoxhës. Kjo mund të jetë një hipotezë e mundshme, përkrah asaj që thotë se hetuesit nuk gjetën asnjë të dhënë për të faktuar këtë histori atentati.
Më poshtë, e plotë pjesa në librin e Abdyl Banushit “Një zë nga errësira”, faqe 195-200, ku rrëfen për atentatin ndaj Enver Hoxhës.
Kalimi i kufirit
“Më 29 nëntor 1974 regjimi totalitar komunist do të festonte 30-vjetorin e ardhjes së tij në fuqi. Me rastin e kësaj ngjarjeje kryesia e “Frontit të Rezistencës Antistaliniste Shqiptare” vendosi të dërgonte në Shqipëri një grup prej 5 djemsh të zgjedhur, të zgjuar e trima. Kësaj radhe ata duhej të përballonin disa detyra të vështira. Ndoshta më të vështirat të kryera nga ne deri në atë kohë. E para mundësisht të hidhej në erë ose të mitralohej tribuna, ku do të qëndronte udhëheqja e hierarkisë komuniste, me në krye kriminelët Hoxha e Shehu, e dyta të hidheshin bomba në ambasadën kineze”, – detyrë kjo e pa kryer më parë për shkak të vështirësive, dhe e treta të krijoheshin lidhje të ngushta me oficerët e pakënaqur të ushtrisë shqiptare.
Më datën 20 nëntor 1974, së toku me Tomën (Tom Mërnaci, i infiltruar i Sigurimit të Shtetit, red) dhe Ded Mërnacin u nisëm nga SHBA. Kuptohej itinerari. Athinë _Prevezë dhe pasi të furnizoheshim atje me çfarë na duhej, të kalonim kufirin për në Shqipëri. Më 22 nëntor ishim në Filat të Çamërisë dhe në orën 9 pasdite iu ngjitëm malit të Stillos. Kundërzbulimi shqiptar ishte vënë menjëherë në dijeni të misionit. Nuk di nëse i dinte edhe qëllimet. Por nuk kishte gabuar në asnjë pikë. Na prisnin të hynim në Kepin e Stillos, ndaj kishin dërguar atje përforcime të shumta. Ne iu shmangëm atij drejtimi. Përmes njerëzve tanë në Greqi kishim mundur të rekrutonim një nga komandantët e postës shqiptare të kufirit, duke i dhënë 700 dollarë dhe kaluam andej. Ky njeri do të arratisej më vonë në Jugosllavi e së andejmi do të mbërrinte në Kanada. Njerëzit tanë ishin të shumtë dhe atje ishte shpresa e mbështetja jonë.
Në urën e lumit Pavëll (ekstremi jugor, pranë Butrinit në Sarandë, red) ishte vendosur një patrullë e fortë, e cila qëndronte aty edhe në ditë të zakonshme. Por tani, me rastin e festave, komunistët merrnin masa të rrepta sigurimi, sepse e dinin se ne goditnim pikërisht atëherë. Kështu që u detyruam ta kalonim lumin me këmbë. Ishte ftohtë. Sapo kishin nisur shirat e para të vjeshtës. Lumi kishte shumë ujë, rast i rrallë ky për atë stinë. Por ne i kishim të gjitha mjetet. Baza jonë e parë ishte në fshatin Aliko të Sarandës. Atje kishte shtëpinë djali i njërit prej përkrahësve dhe anëtarëve më besnikë të Frontit të Rezistencës në Amerikë. Ai bënte tregti të madhe dhe kishte ikur nga Shqipëria shpejt. Atje mësuam se djali i tij ishte megjithatë dhëndër i kryetarit të kooperativës e shofer njëherësh. Ky njeri do të na transportonte natën deri në Bamatat të Delvinës. Ne i dhamë atij 100 dollarë. Ai pranoi të na çonte deri në Gjirokastër. Nuk mund të nguroje para një fati të tillë… Në Gjirokastër u strehuam në bazën tonë të përhershme, në familjen Jonuzi. Qenë këta njerëz që na prenë 5 bileta për në Tiranë dhe ja tek po hynim në kryeqytet. Mirëpo nuk ishte aq e lehtë. Në urën e Subashit ishte vendosur postbllok me policë e ushtarë, që kontrollonin të gjitha mjetet dhe njerëzit e panjohur që kalonin andej. Ndaloi edhe autobusi ku udhëtonim ne. Gjashtë ushtarë rrethuan autobusin. Ishin të armatosur me automatikë. Një grup policësh qëndronin në këmbë para derës së autobusit. Nuk kishte pikë dyshimi se të dhënat ishin të sakta. Ai grup që pritej kishte depërtuar në Shqipëri megjithë përforcimet e kufirit dhe telat me gjemba e të klonuar. Prandaj ishin aktivizuar postblloqet. Oficeri që hyri brenda, tha me ton urdhërues:
-Nxirrni të gjithë pasaportat!
U hodha një sy shokëve. Për fat vendet i kishin të ndryshme. Dy nga tanët ishin ulur në fund, dy në mes, ndërsa unë rrija pas shoferit të autobusit. Çasti ishte shumë kritik. O vdekje, o liri!
Oficeri nisi kontrollin e pasaportave. Me radhë na kaloi edhe ne. Megjithë vëmendjen nuk mundi të diktonte asgjë. Dhe ja, u lehtësuam të gjithë një çast kur ai zbriti në tokë. Por pas oficerit të policisë hynë në autobus tre burra civilë. Ata mbanin në krah të lidhur nga një copë beze të kuqe. Kur u hodha një sy, u drithërova. Që të tre ishin fshatarë të mitë. Madje, njëri prej tyre ishte bash… xhaxhai im. Ata kaluan midis pasagjerëve duke vështruar sa majtas, djathtas. Kuptohej se kërkonin fytyra të njohura. Kjo më shtoi ankthin; kërkohesha pikërisht unë. Mirëpo nuk njohën askënd. As mua, kaq shumë kisha ndryshuar. Tek po dilnin, unë pata një çast dobësie. Pashë që xhaxhai kishte ndezur cigaren dhe i thashë:
-Të lutem, ta ndez pak?
Ai më zgjati cigaren dhe nisi të më shikonte me vëmendje. Sytë tanë u kryqëzuan. Nuk e di se ç’dritë e tërthortë kaloi midis tyre. Gjaku ishte shndërruar në dritë dhe ajo dritë nuk mund të tradhtonte. Më njohu; o zot, më njohu? Hoqi disi nervoz cigaren nga cigarja ime dhe shpejtoi të dilte.
Në orën 5 të mbrëmjes ishim strehuar në familjen Bineri në Tiranë.
Tentativa për të vrarë Enver Hoxhën
28 nëntor 1974. Tirana ishte zbukuruar e gjitha për festë. Nuk e kishim të vështirë të dilnim nëpër qytet. Aq shumë lëvizje kishte. Por gjithçka duhej ta kryenim të nesërmen, prandaj nuk lëvizëm nga baza jonë. Për të parë situatën doli njëri nga tanët, Sulejmani, i armatosur me pistoletë dhe me granata përfund bluzës. Doli deri në sheshin “Skënderbej”. Do të provonte të depërtonte së paku deri te vendi përballë tribunës ku do të vendosej orkestra frymore, por nuk arriti dot qysh atë mbasdite. Dikush i kërkoi fletë-hyrje dhe ai tha se nuk kishte.
-Ç’është kjo fletë-hyrje?, – tha ai. Donte të shihte një të tillë dhe të shikonim mundësinë të kopjonim disa të tilla. Por nuk ishte e mundur.
Sulejmani u kthye menjëherë e na njoftoi për gjithçka. Vendosa të dilja edhe vetë njëherë. Vërtet iu afrova deri vendit të tribunës dhe pashë se atje ishte e vështirë. Dhjetëra e dhjetëra punonjës të Sigurimit, të veshur civilë, policë, ushtarë me automatikë e të veshur me rroba parade silleshin andej. Unë e dija se ndoshta edhe fotografia ime tani ishte shpërndarë gjithandej. Prandaj më zinte syri shumë golemas (nga Golemi i Gjirokastrës, vendlindja e Abdyl Banushit, red) që shërbenin aty…
Të nesërmen. Më 29 nëntor, tentuam të afroheshim edhe njëherë në tribunë. Por qysh nga ura e Lanës gjithçka ishte nën kontroll të rreptë. Ishte e pamundur të hidhnim bomba deri në tribunë. Kështu që u detyruam të ndiqnim ceremoninë. Mbaj mend se i pari doli në tribunë Haxhi Lleshi, kryetari i Presidiumit të Kuvendit Popullor të Shqipërisë. Më pas vetë Enver Hoxha. Haxhiu u spostua nga qendra për t’i lënë vendin diktatorit. Më pas hynë të gjithë byroistët… Kur dëgjova emrin e drejtuesit të paradës, Bejto Diftir Hysi, që ishte shofer, mendova se edhe atë detyrë golemasit e kishin marrë. Oficeri Bejto i raportoi diktatorit dhe parada filloi… Ishte i pamundur çdo veprim. Shpejt u detyruam të ktheheshim në bazën tonë për të mos e ndërlikuar situatën. Shumë golemas kishin dalë për të më kapur.
Në tarracën e shtëpisë ku kishim bazën, ishte vendosur një roje. Vonë ai na njoftoi se disa civilë vështronin herë pas here nga shtëpia, madje nga tarraca. Të ishin vallë agjentë të Sigurimit? Të ishim dekonspiruar? Sidoqoftë duhej marrë një masë. Dhe ne u detyruam të dilnim natën nga kati i dytë me litarë pas pallatit. U larguam me këmbë për në Yzberisht, ku kishim një bazë tjetër…
…Megjithatë vendosëm të hynim përsëri në Tiranë. Këtë radhë baza do të ishte familja Begeja. Por duke qenë se ditët ishin të tensionuara dhe lajmet nga më të çuditshmet, Begejasit qenë trembur. Nuk ishin diktuar, por qenë qullur. Zbulimi shqiptar kishte tanimë të dhëna të sigurta se ne gjendeshim në Tiranë. Megjithatë, në familjen Begeja bëmë një mbledhje të shpejtë ku analizuam situatën. Vendosëm të ndryshonim menjëherë bazë. Kështu u detyruam të hynim në Ndroq, në familjen Mancaku. Atyre u ishin pushkatuar në burg dy djem, Seit Mancaku dhe Zyhdi Mancaku, prandaj urrejtja e saj ndaj regjimit e bënte këtë bazë të sigurtë. Familja kishte një kasolle të madhe për kafshë dhe ne ndenjëm atje 7 ditë. Ishte e pamundur të hyje përsëri në Tiranë. Lajmet flisnin për kontrolle, rritjen e “vigjilencës” dhe njerëzit e thjeshtë, të gënjyer, të shikonin me dyshim. U detyruam të niseshim për në Fier.
Familja Margaritari ku u strehuam na shërbeu si bazë për të shkuar disa herë deri në fermën “Çlirimi”,  ku ndodheshin disa të internuar politikë. Këtu takova shokun e mikun tim, Haxhi Moski dhe disa të tjerë me të cilët isha njohur në vitet e burgut. Biseduam, por nuk mund të rrinim më gjatë. U larguam për në Vlorë e së andejmi për në Orikum. Prej andej në Izvor të Dukatit. Montuam radion tonë dhe i dërguam sinjale bazës sonë të Prevezës. Të nesërmen në ora 11 të natës nëndetësja doli në breg të detit. Hymë në të me shpejtësi dhe kaluam gjirin e Vlorës. Deri në ujërat ndërkombëtare natyrisht ndenjëm me frikë. Por Preveza tanimë ishte afër. Depozituam armatimet atje dhe u kthyem të dështuar në misionin tonë në Nju Jork, ku raportuam për gjithçka. Kishte një gjendje optimiste atje, megjithëse ne nuk kishim kryer shumë punë në Shqipëri…”.

vijon neser

Vokshi, Rames: Ne je burre, perballemi ne debat televiziv

by

Deputetja e Partise Demokratike Albana Vokshi ka ftuar dje kryetarin e Partise Socialiste, Edi Rama ne nje perballe televizive ne lidhje me akuzat qe jane ngritur ndaj saj nga opozita. Ne nje deklarate per mediat, deputetja Vokshi u shpreh se eshte e gatshme te paraqes te gjitha faktet qe vertetojne te kunderten e deklaratave te Partise Socialiste. “Zoti 20 %, nese je burre e te ka mbetur qofte edhe nje fije burrerie, nxirre Lepurin nga barku dhe hajde perballemi ne secilen studio televizive qe mund ta zgjedhesh ti”, eshte shprehur dje deputetja Vokshi. Duke u pergjigjur ndaj akuzave te PS-se per fshehje te pasurise, Vokshi u shpreh se, nese quhet shkelje mosdeklarimi i pasurise nga ana e saj, atehere edhe kryetari i Bashkise se Tiranes ka shkelur ligjit prej mese 12 vitesh, duke mos deklaruar te ardhurat e partnereve te tij. “Nese thoni qe une genjej se nuk ka vakum ligjor ne procesin e deklarimit te pasurise, pse ti Edvin Kristaq Rama ke fshehur per 12 vjet me radhe pasurine qe ti vete e ke vene ne emer, te jo nje, por te disa partnereve qe tashme njihen nga te gjithe”, tha Vokshi. Deputetja e PD-se u ndal dhe ne dokumentin e publikuar dy dite me pare, ku pasqyrohej shuma prej 100 milione eurosh qe kerkohej nga nje person i afert me kryebashkiakun Rama, per t’i dhene firmes ndertuese lejen e ndertimit te objektit. Vokshi tha se ky eshte vetem nje nga dokumentet e shumta qe faktojne abuzimet e kryetarit te Bashkise se Tiranes. Deputetja e PD-se e cilesoi kryetarin e Bashkise se Tiranes, si nje prej gjobevenesve me te medhenj ne Europe, ne saj te metodave qe perdor per ndertimet ne Tirane. “E kam theksuar qe dokumenti i djeshem (pardjeshem) eshte vetem nje prej dokumenteve te shumte qe vertetojne se je gjobevenesi me i madh, jo vetem ne Shqiperi, por edhe ne Europe”, u shpreh ajo. Vokshi tha se vetem per projektin e zones te liqeni, “i ashtuquajturi projekti “Tirana Rock”, gjoba shkon mbi 100 milione euro”. Vokshi ka ftuar kreun e PS-se qe te perballet vete me akuzat qe i jane bere ne publik edhe nga perfaqesues te tjere. Ajo tha se ai nuk duhet te fshihet pas deklaratave te deputeteve te PS-se. Ndersa ka shtuar se ka fakte dhe prova te reja per korrupsionin dhe pasurine e kryetarit te PS-se, njeherazi dhe te Bashkise se Tiranes, Edi Rama. “Z. Rama, mos u fshih pas cakejve fatkeq. Une, jam e gatshme qe me dokumente dhe fakte konkrete te vertetoj gjobat e vena dhe pasurine tende marramendese, te vene ne menyre te paligjshme ne 12 vitet e tua ne pushtet, te marre nepermjet seksereve te tu, te vene ne emer te partnereve dhe partnereve te tu”, tha Vokshi. REAGIMI “Zoti Rama, denoncimit me dokumente dhe fakte konkrete, ju u pergjigjet nepermjet cakejve, te cilet perdoren nje gjuhe qe eshte e denje vetem per ju. Zoti Rama, shpifjet dhe trillimet nuk tregojne gje tjeter vecse fytyren tende te vertete prej bllokmeni. Shpifjet dhe trillimet nuk tregojne gje tjeter vecse kulturen qe ke marre, me te cilen je mbrujtur, e qe me asgje ti nuk e mbulon dot”, u shpreh Vokshi. Akuza Deputetja Albana Vokshi, dy dite me pare paraqiti dokumente ku implikohej kreu i Bashkise se Tiranes, Edi Rama ne nje afere korruptive. “Kam ketu dokumentin, ku kompania “Vizion Construction”, eshte detyruar te fuse aksioner me 20 % mikun e Edvin Rames, Dritan Avllaj, i njohur si Tan Lepuri, ne kembim te dhenies se lejes se ndertimit kesaj kompanie. Dhe ky 20 % vlen jo me pak se 100 milione euro”, tha Vokshi

Projektrezoluta e Serbisë ka hyrë në rend dite për 9 shtatorë

by

Jean Victor Nkolo, zëdhënësi i presidentit të Asamblesë së Përgjithshme, libianit Ali Treki, tha se “projekt-rezoluta është caktuar të shqyrtohet më 9 shtator, mirëpo, kjo datë mund të ndryshojë”. Ai shtoi se deri tani nuk ishte dorëzuar asnjë projekt-rezolutë tjetër.

Një zyrtare në Misionin Amerikan në Kombet e Bashkuara në New York tha se SHBA do të marrin pjesë në debatin kur të shqyrtohet projekt-rezoluta, mirëpo, nuk mundi të pohojë e as të mohojë nëse Washingtoni do të paraqesë një projekt-rezolutë tjetër.

SHBA kanë deklaruaer se mendimi këshilldhënës i Gjykatës Ndërkombëtare të Drejtësisë ka përforcuar në mënyrë të vendosur qëndrimin se Deklarata e Pavarësisë së Kosovës është në përputhje me ligjin ndërkombëtar. Sekretarja e Shtetit, Hillary Clinton ka thënë se Shtetet e Bashkuara do të vazhdojnë t’i nxisin ato shtete që ende nuk e kanë njohur pavarësinë e Kosovës që të ndërmarrin këtë hap.

SHBA, gjithashtu, kanë thënë se do të mbështesin veprimet konstruktive në Asamblenë e Përgjithshme të Kombeve të Bashkuara, e kjo nënkupton edhe një projekt-rezolutë që do të ishte në frymë të afirmimit të mëtejmë të shtetësisë së Kosovës.

Doris Pack padi kundër presidentit maqedonas

by

SHKUP-Eurodeputetja gjermane Doris Pack do të ngrejë kallëzim penal kundër presidentit të Maqedonisë, Gorge Ivanov lidhur me një deklaratë të tij të dhënë javën e kaluar.
Siç shkruan agjencia INA, presidenti Gorge Ivanov ka deklaruar në një ‘brifing’ me gazetarët në Ohër se në shënimin e 15 vjetorit të masakrës së Srebrenicës, eurodeputetja Pack kishte bërë të ditur në një takim me të se udhëheqja maqedonase në vitin 1995 duhej të pranonte ofertën e bashkësisë ndërkombëtare që të fillonin negociatat për anëtarësim në BE dhe NATO me referencën FYROM.

Eurodeputetja Pack në një prononcim të saj ka theksuar se asnjëherë nuk ka takuar Ivanovin dhe nuk ka dhënë deklarata të tilla.

“Ju lutem t`ia përcillni porosinë time që të tërheq deklaratën e tij, për shkak se nuk kam deklaruar një gjë të tillë. Nuk kam biseduar me të dhe ai nuk mund të përmend emrin tim. Nëse nuk e tërheq deklaratën, atëherë do të ngrejë padi penale kundër tij. Nuk do të lejojë që asnjë president i cilitdo vend të keqpërdor emrin tim për interesa personale dhe politike”, ka theksuar eurodeputetja gjermane nga radhët e demokristianëve (CDU) në Parlamentin Evropian, Doris Pack.

(d.b/BalkanWeb)